كنشگران كليدي ميدان تأمين اجتماعي

ميدان تامين اجتماعي در اين پژوهش، عرصه كنش سازمان‌هاي متفاوت است كه يكي‌ازمهمترين‌آن‌ها، سازمان‌تامين‌اجتماعي است. جايگاه اين سازمان در ساختار سياست‌گذاري اجتماعي ايران، همراه با سطح فراگيري و منابع ماليِ حاصل از تعويق ميان پرداخت حقِ‌بيمه بيمه‌شدگان و انجام تعهدات متقابل سازمان، به آن موقعيت ممتازي بخشيده كه كنشگران صاحب قدرت را به‌سمت ورود به ميدان‌تامين‌اجتماعي سوق مي‌دهد، به اين اميد كه منابع/دارايي‌ها/يا سياست‌گذاري‌ها را درجهت نفع/تشخيص خويش هدايت كنند. در چنين شرايطي پياده‌سازي سياست‌هاي اجتماعي، پيگيري اهداف اجتماعي و يا تلاش براي گريز ازخطربحران در منابع سازمان، همگي در گروي شناخت كنشگران عمده و ابزار اِعمال قدرت آن‌هاست. بنابراين مسئله اساسي پژوهش حاضر پي‌بردن به كيستي كنشگران كليدي اين ميدان و سازكارهاوابزارهاي آن‌ها در مواجهه با سازمان تامين اجتماعي است. روش اين پژوهش كيفي بوده و از هر دو روش اسنادي و ميداني بهره برده است. از تكنيك‌هاي تحليل محتواي كيفي و مصاحبه در گردآوري و تطبيق داده‌ها و بررسي انتقادي در تحليل داده‌ها و نيز تكنيك تحليل ميدان تك قطبي براي هر دو بخش استفاده شده است. يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه مهمترين كنشگران ميدان، نهادهاي مجلس، دولت، كارگران، كارفرمايان و سازمان تامين اجتماعي بوده‌اند كه هر يك از آن‌ها از ابزارهاي متفاوت و خاص خود براي مواجهه در ميدان استفاده كرده‌اند كه تشريح آن در مقاله آمده است. ميدان تامين اجتماعي در ايران درعمل از رويكرد سه‌جانبه‌گرايي تبعيت نمي‌كند؛ و اين مسئله بيش‌ازهرچيز ناشي از تضعيف نهادهاي كارگري و كارفرمايي است. پيامد اين مسئله، تقويت مجلس به‌مثابه نهادي ميانجي و تضعيف بيشتر گفتگوي سه‌جانبه تخصصي است.