تغييرات محيطي بعد از رخداد زمين لغزش كبيركوه و تاثير آن در شكل­گيري محوطه‌هاي باستاني محدوده درياچه جايدر

كوهستان زاگرس در بخش مركزي با محيط جغرافيايي مساعد، مكان مناسبي براي شكل‌گيري استقرارها و جوامع انساني است. وابستگي شديد جوامع انساني اين منطقه به محيط طبيعي سبب شده تا همواره تحت تأثير شرايط محيطي و تغييرات ناشي از آن قرارگيرند. تغيير محيطي اوايل دوره هولوسن در نتيجه رخداد زمين‌لغزش كبيركوه و متعاقب آن شكل‌گيري درياچه‌هاي سيمره و جايدر، از جمله تغييرات محيطي است كه طي هزاران سال الگوهاي استقراري جوامع انساني منطقه را تحت تاثير قرار داده است. محدوده مورد مطالعه درياچه جايدر و روش تحقيق توصيفي تحليلي و ميداني بود. از ابزارهايي مانند نقشه‌هاي توپوگرافي، زمين‌شناسي، تصاوير ماهواره‌اي، GPS و نرم‌افزارهاي Arc GIS و Global Mapper جهت بررسي تغيير الگوي استقرار محوطه‌هاي باستاني استفاده شده است. مطالعه 27 محوطه باستاني شناسايي شده در حوضه رسوب‌گذاري درياچه جايدر از يك‌سو منجر به شناخت الگوهاي استقراري متفاوتي طي دوره زماني فراپارينه‌سنگي تا اواخر دوران اسلامي در اين محدوده شد؛ و از سوي ديگر، شناخت الگوهاي استقراري طي اين دوران، باعث روشن شدن وضعيت تغييرات محيطي حوضه رسوب‌گذاري درياچه جايدر شد. نتايج نشان داد كه الگوي استقرار محوطه‌هاي باستاني بعد از رخداد زمين‌لغزش كبيركوه و تشكيل درياچه جايدر، از دوره فراپارينه‌سنگي تا اواخر دوران اسلامي به تبعيت از تغييرات سطح آب درياچه و ضخامت رسوبات پادگانه درياچه بوده است.