نقش ميانجيگري خودكارآمدي، انگيزش شغلي، رضايت شغلي، فرسودگي شغلي و مديريت زمان در رابطه ي با سلامت روان و اهمال‌كاري در سازمان آموزش و پرورش

هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجيگري خودكارآمدي، انگيزش شغلي، رضايت شغلي، فرسودگي شغلي و مديريت زمان در رابطه ي با سلامت روان و اهمال كاري در سازمان آموزش و پرورش بود. بدين منظور 400 نفر دبير، مدير و كارشناس اداري به روش نمونه گيري متناسب با حجم انتخاب شدند. براي جمع آوري اطلاعات از مقياس هاي اهمال كاري سازماني صفاري نيا و رازليقي(1390)، انگيزش شغلي رايت (2004)، فرسودگي شغلي مسلش و جكسون (1985)، خودكارآمدي شرر (1982)، رضايت شغلي فيلد و روث(1951)، سلامت روان لايبوندولايبوند(1995) و مديريت زمان كوئين و همكاران(1990) استفاده شده است. براي بررسي متغير هاي پژوهش از ضرايب مسير رگرسيوني و تحليل مسير معادلات ساختاري استفاده گرديد. يافته ها نشان داد بين عوامل خودكارآمدي، رضايت شغلي و سلامت روان با اهمال‌كاري ارتباط منفي و بين عامل فرسودگي شغلي با اهمال‌كاري ارتباط مثبت وجود دارد. همچنين ضرايب تعيين بيانگر اين است كه 42 درصد از تغييرات اهمال كاري بوسيله تغييرات عوامل سلامت روان، خودكارآمدي، مديريت زمان، رضايت شغلي، انگيزش شغلي و فرسودگي شغلي تبيين مي‌شود. به دليل معنادار شدن مقدار كاي اسكوئر مي توان  نتيجه گرفت مدل با داده هاي پژوهش برازش دارد.بنابراين جهت همبستگي ها نشان مي دهد در صور تي كه خودكارآمدي، رضايت شغلي و سلامت روان در سازمان موردتوجه قرار گرفته و تقويت گردد، پديده ي اهمال كاري در كاركنان سير نزولي خواهد داشت. همچنين با افزايش فرسودگي شغلي در كاركنان، اهمال كاري در سازماني نيز سير صعودي طي خواهد كرد. پيشنهاد مي شود برنامه ريزان با توسعه مهارت هاي خودكارآمد ي، رضايت شغلي و سلامت روان زمينه هاي كاهش و شيوع اهمال كاري را فراهم آورند.