تعيين فاصله بهينه تونل‌هاي متقاطع غيرهمسطح با استفاده از روش عددي مطالعه موردي تقاطع متروي خط 6 و 7 تهران

مهمترين عامل تصميم گيري در تونل هاي متقاطع غيرهمسطح، تعيين فاصله بهينه بين تونل ها مي باشد. از نظر تئوري ، هر چه فاصله تونل ها بيشتر باشد، مناسب تر است ولي از نظر بهره برداري، هرچه تونل ها به يكديگر و به سطح زمين نزديك تر باشند‏، تا زماني كه به ساير سازه هاي زيرسطحي آسيبي نرسانند، مناسب تر است. اين تحقيق با هدف تعيين فاصله بهينه تونل هاي متقاطع انجام شده است و در آن از تحليل هاي عددي سه بعدي توسط نرم افزار المان محدود GTS NX كمك گرفته شده است. در اين تحقيق به كمك اطلاعات حاصل از محل تقاطع تونلهاي خطوط 6 و 7 متروي تهران دو سناريو اصلي مورد بررسي قرار گرفته است. در سناريوي اول تونل عميق به سمت تونل كم عمق و در سناريو دوم تونل كم عمق به سمت تونل عميق جابجا شد.. در هر سناريو مدل هاي عددي كه در هر يك از آن ها تونل ها نسبت به حالت قبل 40 سانتيمتر تغيير وضعيت داده بودند‏، مورد بررسي قرار گرفت و نزديك كردن تونل ها تا آنجا ادامه پيدا كرد كه نشست سطح زمين يا كرنش هاي بوجود آمده در مدل از حد مجاز تجاوز ننموده و پوشش بتني با مشخصات موجود پاسخگوي تنش هاي وارده باشد. نتايج ‏ نشان مي دهد سناريوي دوم گزينه مناسب تري بوده و در آن مي توان فاصله تونل ها را تا 80 سانتيمتر، بدون تغيير در سازه بتني تونل ها، كاهش داد.