بررسي منطقه تسليم در روش تخريب بزرگ با استفاده از مدل‌سازي اجزا محدود و معيار نرخ كرنش پلاستيك

در دهه اخير روش تخريب بزرگ به‌عنوان بهترين گزينه براي استخراج ذخاير بزرگ مقياس و كم‌عيار كه در اعماق زياد قرار گرفته‌اند، مطرح شده است. اين روش استخراج، تنها روش استخراج زيرزميني است كه از جنبه‌ي هزينه و ظرفيت توليد قابليت مقايسه با روش استخراج روباز را دارد. با اين حال، تجارب عملياتي در معادن تخريب بزرگ در سراسر جهان، لزوم فهم دقيق فرآيندهاي ژئوتكنيكي در تخريب را به اثبات رسانده است. در اين ميان يك عامل بسيار مهم در معادن تخريب بزرگ تعيين قابليت تخريب كانسنگ و سنگ فراگير است كه تخريب‌پذيري آن‌ها شرط اصلي به‌كارگيري اين روش است. تخمين نامناسب اين متغير مي‌تواند مشكلاتي در توليد و فرآوري ايجاد كند و يا در بدترين حالت، پروژه را با شكست روبرو سازد. تحليل مناطق شكل گرفته در اثر ايجاد زيربرش براي اطمينان از صحت پيش‌بيني تخريب در معادن مختلف بسيار مفيد است. در اين تحقيق با استفاده از نرم افزار آباكوس 6.12 و در نظر گرفتن مدل رفتاري دراكر – پراگر تاثير خصوصيات مكانيكي توده‌سنگ بر ارتفاع منطقه‌ي تسليم شده‌ در بالاي زيربرش در روش تخريب بزرگ مورد بررسي قرار گرفته است. ويژگي‌هاي مكانيكي و هندسي درزه‌ها با استفاده از مدل مصالح درزه‌دار در مدل وارد شده است. نتايج حاصل نشان مي‌دهد كه ارتفاع منطقه‌ي تسليم با افزايش پارامتر‌هاي مقاومتي توده‌سنگ و درزه‌ها كاهش مي‌يابد. همچنين نتايج نشان داد كه با افزايش زاويه‌ي شيب درزه‌ها از ارتفاع تسليم كاسته مي‌شود. زاويه‌ي اصطكاك درزه بيش‌ترين تأثير را بر ارتفاع منطقه تسليم دارد. توده‌سنگ داراي درزه‌هايي با شيب 20 درجه بيش‌ترين ارتفاع ناحيه تسليم‌شونده را دارد. هر چه شيب درزه بيش‌تر مي‌شود، ارتفاع منطقه تسليم كاهش مي‌يابد. اين كاهش در بازه 30 تا 45 درجه با شيب بسيار كم و در بازه 45 تا 80 با شيب بسيار زيادي رخ مي‌دهد.