مقايسه روش‌هاي حفاري تونل در محيط‌ عميق آبرفتي، مطالعه موردي قطعه شماره يك تونل انتقال آب گلاس

در عمليات احداث تونل‌ها و فضاهاي امن زيرزميني همواره چالش‌ها و مشكلات متعددي وجود دارد كه اغلب روند پيشرفت كار را با كندي يا توقف مواجه مي‌سازد. يكي از اين چالش‌ها حفاري در زمين‌هاي سست بوده كه در مناطق آبدار و در لايه‌هاي خاص، ساختاري ويژه را به وجود مي‌آورد. لذا در چنين شرايطي آگاهي از روش‌هاي مناسب جهت بهبود وضعيت زمين و روش‌هاي حفاري مناسب به منظور دستيابي به حداكثر ايمني و بازدهي عمليات بسيار حائز اهميت است. در اين تحقيق حفاري تونل انتقال آب گلاس در بخش آبرفتي مسير مطالعه شده است. مطالعات انجام شده حاكي از آن است كه محدوده‌ي مورد مطالعه، جز مناطق پر خطر محسوب مي‌شود. وضعيت پايداري اين تونل در اجراي روش‌هاي NATM، EPB TBM و ADECO–RS مورد بررسي قرار گرفته است. طراحي تونل و شرايط پروژه با استفاده از نرم‌افزار FLAC3D انجام شده است. در روش EPB پايداري سينه‌كار با استفاده از روش عددي و روش‌هاي تحليلي جانسز و استينر و كواري و آنگونستا مورد بررسي قرار گرفته است. با توجه به تطابق بسيار خوب نتايج در هر دو روش و به خصوص روش كواري و آنگونستا، مقدار فشار سينه‌كار 13 بار در شرايط فعلي پروژه باعث كنترل مناسب ناپايداري‌ها خواهد شد. در ادامه مقدار نيروي پيشران دستگاه براي پيشروي در آبرفت عميق پروژه MN105.826 محاسبه شده است. با توجه به پيش‌محدوديت‌هاي اعمال شده در جلوي سينه‌كار در روش ADECO–RS تونل به لحاظ پايداري در مقايسه با روش NATM وضعيت بهتري دارد. سيستم‌ نگهداري پيشنهاد شده در تونل، در برابر نيروهاي مخرب از مقاومت كافي برخوردار است. بنابراين با توجه به نتايج به دست آمده از اجراي سه روش فوق و قرارگيري تونل در محيط آبرفتي ضخيم اجراي تونل به روش ADECO-RS نسبت به روش‌هاي بررسي شده مناسب‌تر است.