بررسي تأثير استفاده از ضايعات توليد پليمر پي ‌بي ‌آر بر مقاومت خستگي مخلوط هاي آسفالتي

اين تحقيق، به بررسي ميزان تأثير ضايعات حاصل از توليد پليمرهاي الاستومري در بهبود عمر خستگي روسازي آسفالتي و مقايسه نتايج آن با مخلوط هاي اصلاح شده با پليمر غيرضايعاتي و همچنين قير اصلاح نشده مي پردازد. از آنجايي كه هزينه زياد استفاده از مواد پليمري يكي از معايب به كارگيري اين نوع از اصلاح كننده‌هاي قير محسوب مي‌شود، به كارگيري ضايعات پليمر كه هزينه اي به مراتب كمتر از پليمر خالص دارند به عنوان افزودنيقير در اين مطالعه بررسي گرديده است. علاوه بر ديدگاه اقتصادي استفاده از اين ضايعات پليمري و افزايش كارايي روسازي‌هاي آسفالتي به عنوان بخشي از سرمايه‌هاي ملي، به كارگيري اين بخش از توليدات پليمري تجزيه‌ناپذير مي‌تواند موجب آسيب كمتر به محيط زيست گردد. با توجه به اهداف اين پژوهش، آزمايش‌هاي تيرخمشي چهارنقطه اي در حالت كنترل كرنش با موج نيمه سينوسي، در سه سطح كرنش، و آزمايش خستگي قطري روي نمونه هاي آسفالتي استوانه اي در دماهاي 15 و 25 درجه سلسيوس، در دو سطح تنش، انجام شده است. اين آزمايش‌ها روي نمونه‌هاي آسفالتي متشكل از قير اصلاح شده با درصدهاي مختلف ضايعات پليمر پي‌ بي ‌آرو قير اصلاح نشده صورت پذيرفته است. نتايج آزمايش ها و رويكردها بر اساس روش سنتي و روش انرژي تحليل عمر خستگي بررسي شده و پس از تحليل آماري، مقايسه گشته‌اند. با توجه به نتايج به‏دست آمده از روش هاي 50% كاهش سختي اوليه، انرژي تلف شده، و نسبت انرژي (ER)، ميزان عمر خستگي مخلوط هاي اصلاح شده بيش از دو برابر مخلوط هاي اصلاح نشده مي‌باشد. عدم تفاوت قابل توجه ميان تأثير پليمر خالص و پليمر ضايعات مي‌تواند موجب كاهش هزينه‌هاي تهيه قير پليمري گردد.