«وقف بيان» در آيه 217 سوره بقره

قاريان قرآن كريم براي القاي صحيح مراد الهي به شنونده، آيات قرآن را با توجه به مفهوم آيه تلاوت مي كنند و با توجه به ارتباط لفظي و معنوي بين عبارات قرآني، وقف، وصل يا ابتداي مناسبي را انتخاب مي‌نمايند. پژوهش حاضر به مصاديق آياتي مي‌پردازد كه به دليل اختلاف مفسران، گاهي وقف و گاهي وصل عبارات آنها در يك موضع، مورد نظر است. در اين دسته از آيات، آنجا كه وقف بين عبارات بر اساس يك وجه تفسيري انتخاب مي شود، اهميت القاي معنا به وسيله آن وقف تا آنجاست كه وصل عبارت، موهم القاي معناي خلاف مي گردد و قاريان بر خلاف برقراري ارتباط لفظي و معنوي بين عبارات، وقف را اختيار مي كنند تا معناي صحيح آيه را به شنونده القا كنند؛ چراكه در صورتِ عدمِ بيانِ اين وقف، نه تنها معناي مورد نظر به شنونده القا نشده، بلكه موهم القاي خلاف آن معنا نيز مي شود؛ از اين‌رو، برخي از علماي وقف و ابتدا اين نوع وقف را «وقف بيان» ناميده اند. پژوهش حاضر ضمن تبيين وقف بيان در آيه 217 سوره بقره به نقد و بررسي وجوه پنج‌گانه وقف و ابتداي اين آيه و مؤيدات وقف بيان در آن پرداخته است.