بررسي حليت غنا در تلاوت قرآن

برخي فقهاء و محققان شيعه در راستاي تصويب حليت غنا در تلاوت قرآن كريم به راهبردهايي براي خروج تخصصي يا تخصيصي غنا در تلاوت از حكم و موضوع غنا دست يازيده‌اند. مدافعان حليت غنا در تلاوت قرآن در راستاي اثبات خروج موضوعي و تخصصي غنا قرآني به طرح مدعياتي چون مدخليت غايت مغني، اغراض مستمعان و ماده غنا در تحقق موضوع شرعي غناء، عدم وقوع آواهاي شهواني در تلاوت، عدم اعتبار حزن در مفهوم طرب، عدم امكان وقوع غنا محرم در تلاوت و مقارنت نداشتن تلاوت‌هاي مرسوم با ملازمات محرم مبادرت ورزيده‌اند. مدعاي خروج تخصيصي غنا در تلاوت از حكم حرمت نيز با تأكيد بر مفاد پاره‌اي از روايات صورت پذيرفته است. مطلوبيت تلحين، تغني، صوت حسن، تزيين و ترجيع در تلاوت احسن و جواز تلهي در تلاوت اهم مفاد استظهار شده از اين روايات در راستاي تأييد تخصيص غنا در تلاوت است، لكن بايد گفت مدعيات مذكور علاوه بر ضعف دلالي توان معارضه با ادله قطعي حرمت غنا را ندارند. در نهايت، مي‌‌توان مدعي شد ظرفيت‌هاي زيبايي‌شناختي اسلوب‌هاي غير غنايي تلاوت ضمن تضمين اصل تلحين و نغمه پردازي اعتدالي قاريان، به خوبي دو غايت مورد تأكيد شارع يعني جذابيت هنري وجه سمعي كلام وحي و اصالت دادن به محتوا در مقابل كيفيات صوتي تلاوت را محقق مي‌سازد.