پديد آورندگان :
خيرالدين، رضا دانشگاه علم و صنعت ايران تهران - دانشكده معماري و شهرسازي , حق بيان، رسول دانشگاه علم و صنعت ايران تهران - دانشكده معماري و شهرسازي , شكوهي بيدهندي، محمدصالح دانشگاه علم و صنعت ايران تهران - دانشكده معماري و شهرسازي
كليدواژه :
پياده راه , پياده محوري , آسيب شناسي , مديريت شهري , محور 17 شهريور تهران
چكيده فارسي :
بيان مسئله
در كشور ايران با الهام از كشورهاي پيشرفته و الگوهاي ديرينه فضاهاي پياده شهري ايران، احداث پياده راه ها در كلان شهرهاي كشور در راستاي حركت از خودرومداري به پياده مداري رواج يافته است. پياده راه سازي در شهر تهران بعد از چند تجربه نسبتا موفق نظير پياده راه 15 خرداد، پياده راه سپه سالار، با احداث پياده راه 17 شهريور دنبال شد. ولي متاسفانه پياده راه 17 شهريور، بنابر شواهد موجود همچون يافته هاي پژوهشگران، انتقادهاي مسئولين و نارضايتي هاي مردم محلي، تجربه چندان موفقي به حساب نمي آيد.
هدف
اين پژوهش سعي دارد با نگاهي تحليلي و عميق، به تبيين روشمند مولفه هاي اصلي بسترساز ناكامي طرح پياده راه 17 شهريور تهران بپردازد.
روش تحقيق
بدين منظور از رويكرد كيفي و تحليل اسناد، مصاحبه هاي نيمه سازمان يافته و مشاهدات ميداني استفاده كرده است. به طوري كه داده هاي متني جمع آوري شده عمدتا با كمك كدگذاري، شمارش و ايجاد شبكه مضامين و داده هاي مكاني با كمك شمارش، عكس برداري و تبديل به نقشه كردن، سازماندهي و مفهوم سازي شده كه در اين مرحله، نگارندگان با دقت در كل يافته ها و ارتباط ميان مقوله هاي اصلي با يكديگر، ملاحظه مباني نظري پژوهش و تكيه بر استدلال هاي منطقي و عقلاني، مسائل اصلي بسترساز ناكامي طرح پياده راه را استنباط نمودند.
نتيجه گيري
يافته هاي پژوهش نشان مي دهد كه عوامل اصلي ناكامي پروژه شامل سه مسئله اصلي «فقدان نيازسنجي، امكان سنجي و بسترسازي مناسب براي طرح»، «در حاشيه قرارگرفتن مردم محلي در فرايند برنامه ريزي و اجرا» و «مسائل كلان اقتصادي سياسي و مديريتي» است. در اين ميان، به نظر مي رسد عامل اصلي تر و پايه اي تر نواقص و مشكلات پروژه، شرايط و اهداف سياسي، مديريتي و اقتصادي بوده است. تجربه پياده راه 17 شهريور، بيانگر آن است كه آثار مثبت بالقوه احداث پياده راه ها در ارتقاي كيفيت محيط تنها مي تواند در صورت مكان يابي صحيح و شيوه برنامه ريزي و مديريت مردم مدار و پايدار تحقق يابد.
چكيده لاتين :
ntroduction
In Iran, being inspired by advanced countries and old patterns of Iranian city pedestrian spaces, the creation of pedestrian zones in the metropolises of the country has become popular to shift from car-oriented to walkability. The creation of the pedestrian zones in Tehran city after a number of relatively successful experiments, such as the 15th Khordad pedestrian zone and Sepahsalar pedestrian zone was followed by the creation of the 17th Shahrivar pedestrian zone. But, the 17th Shahrivar pedestrian zone based on the evidences such as the findings of scholars, criticisms of authorities and the discontent of the local people, is a rather unsuccessful experience.
Aim
This research with an analytical and profound look tries to methodically explain the main failure components of the 17th Shahrivar pedestrian zone in Tehran.
Methodology
For this purpose, the qualitative approach and the basic tools for collecting information including documents, semi-structured interviews and field observations have been used. The textual data collected mainly by coding, counting and creating the thematic network and the place data mainly by counting, photographing and mapping organized and conceptualized. In this stage, authors have inferred the main causes of project failure with scrutinizing all findings, examining the relationship between the main themes with each other, considering the theoretical foundations of the research and relying on rational and logical arguments.
Results
The findings of the article show that the main issues of the project failure are the three main problems: “The lack of proper need assessment, feasibility study and providing infrastructure for the project”, “Marginalizing local people in the process of planning and implementation” and “Macro economic, political and managerial issues”. Meanwhile, the main factor behind the defects and problems of the project seems to be political, managerial, and economic conditions and objectives. The experience of the 17th Shahrivar pedestrian zone indicates that the potential positive impacts of pedestrian zone creation on improving the quality of the environment are only possible if they are correctly located and have a sustainable and grassroots planning and management approach.
