بررسي تطبيقي رمزگشايي رنگ‌ها در آثار داستاني بوف كور و پيكر فرهاد

عنصر رنگ جزئي گسترده از جهان محسوس ماست و همانند موسيقي، زبان مشترك مردم دنيا محسوب مي شود. رنگ ها اغلب مفاهيم نمادين دارند و نمود آن در آثار ادبي غير قابل انكار است. پديدآورندگان آثار با توجه به محيط زندگي، باورها و علايق خود از رنگ ها بهره برده اند. لذا از اين طريق مي توان بسياري از راز و رمزها و حتي اوضاع اجتماعي عصر نويسنده را كشف نمود و به شخصيت، حالات روحي و افكار ذهني آنان پي برد. در ادبيات داستاني معاصر به خصوص در «بوف كور» هدايت و «پيكر فرهاد» معروفي به دليل درونمايه، ساختار و زبان پيچيده آن كه در بستري از خيال و واقعيت شناورند، رنگ جايگاه ويژه اي دارد. اين مقاله در نظر دارد با بررسي تطبيقي رنگ ها در آثار مذكور به درك بهتري از محتواي پيچيده و ابهام آميز آن ها نايل شود. هدايت و معروفي با بكارگيري زبان نمادين رنگ ها، خود را از دسترس خوانندگان سطحي دور كرده اند. آنان نيت واقعي داستان را وراي محتواي رمزي رنگ ها پنهان داشته اند. با بررسي بسامد رنگ ها در اين آثار مي توان فضاي ذهني نويسندگان را درك و كشف نمود. در مجموع معاني پنهان رنگ هاي پركاربرد و كم كاربرد در اين آثار شامل مفاهيم مثبت و نيز معاني منفي است.