بررسي تطبيقي تراژدي سياوش در ايران و آراگِقِتسيك و شاميرام در ارمنستان

دين‌داري، ‌در بسياري از ملت‌ها،‌ با پرستش طبيعت آغاز شد. بعدها گرايش به پرستش طبيعت با آيين‌ها و مراسم نماديني همراه گرديد. آيين مرگ و رستاخيز گياهي نيز از اين گونه آيين‌هاست كه در دوره مادرسالاري و فرهنگ كشاورزي شكل گرفت. انسان كشاورز اعتقاد داشت با برپايي هر ساله اين آيين، ‌محصولات‌اش فراوان و پربركت مي‌شوند. ‌اين پژوهش مبتني بر ابزار كتابخانه‌اي،‌ آيين مرگ و رستاخيز گياهي را در ايران و ارمنستان بررسي مي‌كند و وجوه اشتراك و تفاوت‌هاي آن را در هر دو كشور با توجه ‌به خويشكاري‌هاي ايزدان و ايزدبانوان تجزيه و تحليل مي‌كند. با توجه‌ به اينكه ايران و ارمنستان از همسايگان ديرين يكديگر در طول تاريخ بوده‌اند اشتراكات فرهنگي بسياري دارند؛‌ علاوه ‌بر آن،‌ پس از سقوط دولت آشور،‌ بخش‌هايي از ارمنستان، از زمان حكومت مادها تا زمان حكومت قاجاريه،‌ تحت سلطه ايران بوده و اين سلطه طولاني ‌مدت باعث شده است ارمني‌ها به اساطير ايراني گرايش يابند.