پيش‌بيني جهت‌گيري مذهبي براساس هوش معنوي و هوش اخلاقي در دانشجويان

هدف از مطالعۀ حاضر پيش‌بيني «جهت‌گيري مذهبي» بر اساس «هوش معنوي» و «هوش اخلاقي» در دانشجويان دانشگاه بوعلي سينا همدان بود. روش پژوهش حاضر، توصيفي و از نوع «همبستگي» است. گروه نمونه، 360 نفر از دانشجويان دانشگاه بوعلي‌سينا بودند كه به روش تصادفي انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بود از «مقياس جهت گيري مذهبي» آلپورت و راس (1950) ، «مقياس هوش معنوي» عبداله زاده و همكاران (1388) و «مقياس هوش اخلاقي» لنيك و كيل (2005)؛ براي تحليل داده ها از آزمون هاي همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه استفاده شد. يافته ها نشان داد «هوش معنوي» با «جهت گيري مذهبي بيروني» ارتباط معكوس و معنادار (r= -0.33, p 0.01) و با «جهت گيري مذهبي دروني» (r= -0.28, p 0.01) و «هوش اخلاقي» (r= -0.23, p 0.01). ارتباط مثبت و معناداري داشت. همچنين نتايج نشان داد تركيب مولفه هاي هوش معنوي و هوش اخلاقي، 12 درصد واريانس جهت گيري مذهبي دروني را پيش‌بيني مي كنند. نتايج اين پژوهش، توانِ پيش بيني هوش اخلاقي و هوش معنوي بر جهت گيري مذهبي دروني را تاييد نمود