تدريس به عنوان رشته عملي

تدريس حرفه معلمان است كه بايد آن را در دانشگاه بياموزند. اما، آنان در دانشگاه هاي نظري ما چيزي جز نظريه‌هاي تدريس و يادگيري نمي‌آموزند. آنچه در حال حاضر تخصص تدريس خوانده مي‌شود، چيزي جز دانستن نظريه‌هاي تدريس و يادگيري نيست؛ نظريه‌هايي كه در بهترين حالت به فن فروكاسته شده‌اند و عنوان فاخر روش ها و فنون تدريس را يدك مي‌كشند. هدف اين مقاله، دفاع از تدريس به عنوان يك رشته عملي است. با تكيه بر «عملي» شواب استدلال شده است، چنانچه جداً براي رشد حرفه تدريس و تحقق معلم پژوهنده اهميت قائليم، بايد تدريس را به عنوان يك رشته عملي به رسميت بشناسيم. در پرتو نظريه عملي و با نظر به جنبه عملي تدريس، از شرايطي متفاوت براي رشد حرفه تدريس مي‌توان سخن گفت. در اينجا درباره دو شرط (1) دريافت مسائل عملي و (2) دريافت كثرت نظريه‌ها بحث شده است. همچنين، به شواهدي عيني اشاره شده است كه موجوديت تدريس به عنوان يك رشته عملي را تأييد مي‌كنند. شواهدي چون وجود مفاهيم، نظريه‌ها، ساختارها، روش ها، نهادها و از همه مهم‌تر، وجود پارادايم تحقيقات عملي.