تدوين و سنجش معيارهاي مداخله يكپارچه در ساماندهي سكونتگاه هاي غيررسمي با رويكرد حكمروايي شهري (نمونه موردي: ناحيه نايسر شهر سنندج)

گسترش ابعاد شهرنشيني و شكل گيري سكونتگاه هاي غيررسمي در درون يا مجاور شهرهاي بزرگ كه از نتايج شهرنشيني معاصر و شهري شدن فقر است تغيير نگرشدرمديريت شهري راضروري ساخته است. هدف مقاله حاضر تدوين و سنجش معيارهاي مداخله يكپارچه در ساماندهي سكونتگاه هاي غيررسمي با رويكرد حكمروايي شهري است و  ناحيه منفصل نايسر سنندج به عنوان نمونه، موردي بررسي قرار گرفته است. روش به كار رفته روش توصيفي تحليلي و از نوع كاربردي مي باشد و ابزار گردآوري داده ها اسنادي و ميداني با استفاده از پرسشنامه مي باشد. ابتدا شاخص هاي مداخله يكپارچه با توجه به نظر 15 تن از نخبگان انتخاب و سپس پرسشنامه اي طراحي شد. جامعه آماري شامل سه گروه مردم، دولت و نهادهاي عمومي(اعضاي ستاد توانمدسازي) و فعالان بخش خصوصي بود كه براي ساكنان با استفاده از فرمول كوكران تعداد 384 نمونه به صورت تصادفي و براي اعضاي ستاد تعداد 18 نمونه به صورت تمام شماري و براي فعالان بخش خصوصي با استفاده از فرمول كوكران تعداد 400 نمونه به صورت تصادفي انتخاب و بين نمونه ها پرسشنامه توزيع گرديد. و داده ها بر اساس آزمون هاي آماريT  و همبستگي پيرسون مورد بررسي قرار گرفتند. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه اين شاخص ها با اقدام يكپارچه فاصله زيادي دارند و در واقع مديريت مداخله در حال حاضر به صورت يكپارچه نمي باشد و داراي نگرش و كاركرد سنتي است. ظرفيت نهادسازي محلي وجلب مشاركت مردم، حضور مديريت هاي مردمي وخصوصي درفرايند مديريت شهري وتقويت سرمايه اجتماعي درون و ميان نهادي ضرورت مداخله در قالب يكپارچه مي باشد.