سطح بندي و اولويت بندي نواحي روستايي بر حسب ناپايداري زيست محيطي (مطالعه موردي دهستان‌هاي شهرستان دشتي، استان بوشهر)

توسعه پايدار روستايي فرآيندي است كه ارتقائ همه جانبه حيات روستايي را از طريق زمينه سازي و ترغيب فعاليت هاي همساز با قابليت ها و تنگناهاي محيطي مورد تاكيد قرار مي دهد. در همين رابطه، مهمترين هدف توسعه پايدار روستايي عبارت خواهد بود از قابل زيست كردن عرصه هاي زندگي براي نسل هاي فعلي و آينده با تاكيد خاص بر بهبود و توسعه روابط انساني محيطي. بررسي ها نشان مي دهد كه، امروزه روند دگرگوني هاي اجتماعي اقتصادي و تحرك گروه هاي انساني، به دگرگوني هاي روستاها منجر شده است. از اينرو اين مسئله كه اساساً چه عواملي در ناپايداري هاي مختلف در محيط هاي روستايي تاثيرگذار بوده اند همواره مطرح بوده است، تحقيق حاضر نيز در همين راستا صورت مي گيرد. لذا با توجه به اهميت موضوع و روند رو به افزايش ناپايداري روستاها، اين تحقيق در پي بررسي و اولويت بندي نواحي روستايي بر حسب ناپايداري زيست محيطي مطالعه موردي دهستان هاي شهرستان دشتي است. روش به كار رفته در اين تحقيق تركيبي از روش هاي توصيفي تحليلي مي باشد. در اين پژوهش با استفاده از روش AHP در نرم افزار Expert Choice  ,وزن دهي شاخص ها انجام شد و سپس با استفاده از  مدل ويكور شدت ناپايداري دهستان ها مورد بررسي قرار گرفت و دهستان ها براساس شدت ناپايداري رتبه بندي شدند. نتايج حاكي از آن است كه خشكسالي با وزن 390/. بيشترين وزن را در بين عوامل موثر در ناپايداري به خود اختصاص داده است و بر اساس مدل ويكور دهستان كبگان با Q به دست آمده 0.994 بالاترين رتبه و دهستان شنبه با Q به دست آمده 0.000 پايين ترين رتبه را بخود اختصاص داده است.