چارچوبي نو براي سنجش و پياده‌سازي نوآوري‌باز : رويكرد مبتني بر زمينه

محققان اخيرا توجه فراواني بر پياده سازي نوآوري باز نموده اند.در ادبيات تحقيق عليرغم حياتي جلوه دادن تصميمات مربوط به نحوه پياده‌سازي نوآوري‌باز، تاكنون تلاش‌ جدي براي ارائه يك روش تصميم‌گيري دقيق صورت نگرفته است. در همين راستا، هدف كلي مقاله عبارت است از ارائه‌ي يك چارچوب تصميم‌گيري سيستماتيك كه بر اساس آن تصميم‌گيرندگان قادرند ضمن شناسايي و سنجش متغيرهاي مدل مفهومي تحقيق، به سوالات تحقيق پاسخ دهند. اين چارچوب در سه گام و در يك شركت فعال در صنعت بسته‌بندي و چاپ صنعت غذايي بكاربسته شد. در اولين گام، دو دسته از متغيرهاي لازم براي سنجش وضعيت اقدامات نوآوري‌باز، يعني متغيرهاي زمينه‌ايي و متغيرهاي توصيف‌گر انتخاب شدند. در گام‌هاي دوم و سوم، با استفاده از تكنيك‌هاي تصميم‌گيري چند معياره، وضعيت فعلي و سپس وضعيت مطلوب اقدامات نوآوري‌باز و ميزان شكاف ميان آن‌ها، مشخص شده‌اند. با تجزيه و تحليل عناصر ايجادكننده شكاف، پيشنهادهايي براي بكارگيري مدل‌هاي همكاري مناسب، ارائه خواهد شد. نتايج تحقيق نشان مي‌دهد كه شكاف عميقي در اقدامات مربوط به مرحله نهادينه‌سازي، در شركت موردمطالعه وجود دارد و اين شكاف براي مراحل اكتشاف، و بهره‌برداري دراولويت‌هاي بعدي قرار دارد. اتخاذ مدل‌هاي همكاري «انجمن نوآوري» و يا «شبكه‌سازي» در مرحله نهادينه‌سازي، «گروه نخبگان» و يا «بازارچه نوآوري» در مرحله اكتشاف، و «شركت زايشي» در مرحله بهره‌برداري؛ پيشنهاد شده است.