ارايه مدل مفهومي جهت مديريت بافرها در مديريت زنجيره بحراني پروژه هاي نفت و گاز

هدف اصلي اين مقاله تعيين عوامل تاثيرگذار در انتخاب اندازه بافرها با توجه به ريسك‎هاي پروژه است كه همواره اين عوامل به دليل آنكه حسي و شهودي هستند، دقيق محاسبه نمي‎شوند و همچنين به دليل كمبود منابع و زمان موجب تاخير در پروژه شده و يا بيشتر از نياز واقعي فعاليتهاي پروژه در نظر گرفته مي‎شوند كه اين امر هزينه‎هاي پروژه را افزايش مي‎دهد. از طرف ديگر در اين مقاله سعي شده تا روابط و تعامل­ ريسكها با يكديگر شناسايي شده و در قالبِ مدلي مفهومي ارائه گردد. در مدل ارايه شده ريسكهاي پيشران و وابسته تعيين خواهند شد كه در بستر مدل مفهومي ارائه شده مي توان با مديريت ريسك­هاي پيشران بر اندازه بافرهاي كل پروژه تأثير گذاشته و شاخص­هاي زماني و هزينه­اي پروژه را در حد قابل قبولي بهبود ببخشد. به منظور ارائه مدل مفهومي از روش مدلسازي ساختاري تفسيري (ISM)  استفاده شده است و براي فراهم ساختن اطلاعات كيفي مدل مصاحبه هاي عميق با بيست و هفت نفر از خبرگان و مديران پروژه هاي بزرگ در حوزه نفت و گاز انجام شده است. بر اساس مدل مفهومي ارايه شده و همينطور تحليل همزمان، مشكلات ناشي از پيچيدگي و شناخت كم از مسايل فني پروژه عاملِ اصلي است كه باعث مي شود مديران و پيمانكاران مجبور به افزايش سطح بافرها شوند.