تأثير كارشيفتگي (اعتياد به كار) بر اخلاق حرفه‌اي

زمينه و هدف: فشارها و خواسته‌هاي نامحدود سازماني، افراد را مجبور مي‌كند كه مدام در حال كار كردن باشند؛ در نتيجه، احتمال شكل‌گيري «كارشيفتگي» در آن‌ها افزايش مي‌يابد. پديده كارشيفتگي به ويژه در مشاغلي همچون نظامي كه به دقت و تعهد زيادي نياز دارد، به چشم مي‌خورد. در اين پژوهش، برآنيم تا تأثير كارشيفتگي را بر اخلاق حرفه‌اي كاركنان نيروي انتظامي قزوين بررسي كنيم. روش‌شناسي: اين پژوهش، كاربردي و از نظر روش، توصيفي پيمايشي است. جامعه آماري پژوهش، شامل كاركنان فرماندهي انتظامي استان قزوين است؛ همچنين تعداد نمونه آماري، 151 نفر؛ روش نمونه‌گيري، تصادفي ساده و ابزار گردآوري داده‌ها، پرسشنامه بوده است. جهت تحليل داده‌ها، از روش تحليل عاملي تأييدي و معادلات ساختاري و نرم‌افزار اسمارت پي ال اس استفاده شد. يافته‌ها: بر اساس نتايج پژوهش، فرضيه اصلي؛ يعني «كارشيفتگي، بر اخلاق حرفه‌اي كاركنان تأثير مستقيم و معنادار دارد»، تأييد شد. از ميان فرضيه‌هاي فرعي، دو فرضيه كه بيان مي‌كردند «لذت بردن از كار و عجين شدن با كار داراي تأثير مستقيم و معنادار بر اخلاق حرفه‌اي هستند»، تأييد و نيز «تأثير مستقيم و معنادار تمايل دروني بر اخلاق حرفه‌اي» رد شد. نتيجه‌گيري: با توجه به تأثير مثبت و معنادار كارشيفتگي بر اخلاق حرفه‌اي، مديران و فرماندهان بايد جهت تقويت شكل مثبت كارشيفتگي و همچنين جلوگيري از بروز شكل افراطي و منفي كارشيفتگي، برنامه‌ريزي‌هاي لازم مانند برگزاري دوره‌هاي آموزشي را در دستور كار خود قرار دهند.