بررسي رابطه بين مصرف فرهنگي و رضايت شغلي در بين مديران و كاركنان

زمينه و هدف: رضايت شغلي مي‌تواند از عوامل مختلف اثر پذيرد. در اين ميان مصرف فرهنگي، به عنوان يكي از ابعاد اصلي سبك زندگي و نيز به عنوان شاخصي از وضعيت زيستي، رواني و اجتماعي؛ مي‌تواند پيش‌بيني كننده رضايت شغلي باشد. اين پژوهش، با هدف بررسي رابطه مصرف فرهنگي و رضايت شغلي كاركنان نيروي انتظامي در شهر تهران انجام گرفته است. روش‌شناسي: در اين تحقيق، از روش پيمايشي استفاده شده‌است. جامعه آماري اين تحقيق، شامل مديران و كاركنان نيروي انتظامي كه در سال 1394 در شهر تهران مشغول به كار بوده‌اند است كه حجم نمونه با استفاده از فرمول كوكران 400 نفر تعيين شده و شيوه نمونه‌گيري نيز به صورت چندمرحله‌اي طبقه‌اي غيرمتناسب بوده است. جهت جمع‌آوري اطلاعات از پرسشنامه استاندارد شده معتبر «الگوي بنياد اروپايي مديريت كيفيت»(EFQM)، براي متغير رضايت شغلي و پرسشنامه محقق ساخته، براي متغير مصرف فرهنگي استفاده شده است. در قسمت تجزيه و تحليل اطلاعات، علاوه بر استفاده از روش‌هاي آمار توصيفي، از آزمون رگرسيون و الگوي معادلات ساختاري استفاده شده است. يافته‌ها و نتيجه‌گيري: بين مصرف فرهنگي و رضايت شغلي، رابطه معناداري (sig=000.0) وجود دارد و اين رابطه، يك رابطه مثبت و ضعيف (0.254) است. نتايج حاصل از تحليل رگرسيون چند متغيري، نشان داد كه از ميان متغيرهاي موجود در معادله، به ترتيب چهار متغير سبك‌هاي مذهبي، فرهنگي، مصرف‌گرا و بدن‌گرا توانستند در معادله باقي‌مانده و روي هم نزديك به 0.24 درصد از تغييرات متغير رضايت شغلي را در ميان نمونه مورد مطالعه از كاركنان تبيين كنند. اندازه شاخص‌هاي نيكوئي برازش، با استفاده از نرم‌افزار ليزرل و تطابق الگوي نظري و تجربي را بر اساس داده‌هاي اين تحقيق مورد تأييد قرار دادند.