تأثير عوامل فردي بر توانمندسازي مديران و فرماندهان ناجا

زمينه و هدف: طي سال‌هاي اخير توسعه سازماني بيشتر بر توانمندسازي كاركنان به‌خصوص مديران بنا شده است. توانمندسازي يك استراتژي مؤثر براي توسعه سازماني انعطاف‌پذير است كه قادر به تطبيق با تغيير محيط خارجي است. مطالعه حاضر با هدف بررسي رابطه بين استراتژي‌هاي فردي و توانمندسازي فرماندهان و مديران در نيروي انتظامي جمهوري اسلامي ايران انجام شده است. روش‌شناسي: در پژوهش انجام شده با توجه به هدف و ماهيت پژوهش از روش پژوهش كمّي استفاده شد. جامعۀ آماري پژوهش، شامل كليه فرماندهان و مديران لايه عالي، مياني و عملياتي ناجا بوده كه تعداد آن‌ها تقريباً 1901 نفر مي‌باشد. روش نمونه گيري به صورت تصادفي_طبقه اي بود كه با بهره‌گيري از فرمول كوكران، تعداد 400 نفر به عنوان حجم نمونه آماري انتخاب شد. به منظور جمع‌آوري اطلاعات براي مطالعه، پرسشنامه در ميان پاسخ‌دهندگان توزيع گرديد كه براي ارزيابي ثبات آن، روش آلفاي كرونباخ استفاده شد. يافته‌ها و نتيجه‌گيري: نتايج به دست آمده از پژوهش نشان داد كه داده‌هاي اين پژوهش با ساختار عاملي و زيربناي نظري تحقيق برازش مناسبي دارد و اين بيانگر همسو بودن سؤالات با سازه‌هاي نظري است. همچنين پاسخ افراد مستقل از سنوات خدمت افراد، تحصيلات، جايگاه شغلي و دوره‌هاي گذرانده شده آن‌ها بوده است. علاوه بر اين نتايج حاكي از اين بود كه هر چهار استراتژي عوامل فردي براساس آناليز بارهاي عاملي و آناليز فريدمن در توانمندسازي فرماندهان و مديران ناجا نقشي مؤثر دارند. در انتها براساس نتايج آزمون فريدمن مولفه خود اثر بخشي در بين مولفه‌هاي فردي بيشترين تاثير و مولفه اعتماد به همتراز كمترين تاثير را در توانمندسازي فرماندهان و مديران ناجا داشته است.