نقش واسطه‌اي توانمندسازي روانشناختي و كيفيت زندگي‌كاري در ارتباط بين رهبري تحول‌آفرين با عملكرد كاركنان

هدف و زمينه: امروزه منابع انساني موجود در سازمان‌ها با ارزش‌ترين عامل و مهمترين سرمايه هر سازمان مي‌باشد بنابراين بررسي عوامل موثر بر عملكرد سرمايه انساني در سازمان‌ها از اهميت خاصي برخوردار مي‌باشد. هدف از پژوهش حاضر تعيين نقش واسطه‌اي توانمندسازي روانشناختي و كيفيت زندگي‌كاري در ارتباط بين رهبري تحول‌آفرين با عملكرد كاركنان بود. روش‌شناسي: تحقيق حاضر از نظر هدف، كاربردي و از نظر نحوه گردآوري اطلاعات، توصيفي-همبستگي و به طور مشخص مبتني بر مدل‌يابي معادلات ساختاري است. در اين مطالعه نمونه پژوهش شامل 450 نفر از كاركنان دژبان ناجا در شهر تهران است كه با استفاده از روش نمونه‌گيري غيرتصادفي انتخاب شدند. به منظور جمع‌آوري داده‌ها از پرسش‌نامه رهبري تحول‌آفرين، پرسش‌نامه عملكرد كاركنان، پرسش‌نامه توانمندسازي اسپريتزر و پرسش‌نامه كيفيت زندگي‌كاري والتون استفاده شد. به منظور تحليل و تفسير فرضيه‌هاي پژوهش در قالب مدل نظري مورد مطالعه از مدل‌يابي معادلات ساختاري استفاده گرديد. قابل ذكر است كه تحليل‌هاي صورت گرفته با استفاده از SPSS و LISREL تحليل شد. يافته‌ها: نتايج اين مطالعه نشان داد كه رهبري تحول‌آفرين مي‌تواند هم به طور مستقيم و هم غير مستقيم باعث افزايش عملكرد كاركنان گردد. از سوي ديگر كيفيت زندگي و توانمندسازي به طور مستقيم بر عملكرد كاركنان موثرند. نتيجه‌گيري: به طور كلي به نظر مي‌رسد كه رهبري تحول‌آفرين با ايجاد فضا و شرايط مبتني بر مديريت تحول، فضا را براي توانمندسازي و ايجاد كيفيت زندگي‌كاري و در نتيجه افزايش عملكرد كاركنان فراهم مي‌سازد.