رابطه بين سخت‌رويي و خودكارآمدي با نقش ميانجي‌گري تاب‌آوري در كاركنان ناجا

زمينه و هدف: هدف پژوهش حاضر تبيين مدل رابطه بين سخت‌رويي و خودكارآمدي با نقش ميانجي‌گري تاب‌آوري در كاركنان نيروي انتظامي جمهوري اسلامي ايران بوده است. روش‌شناسي: روش پژوهش از نظر هدف، كاربردي و از نظر ماهيت و روش توصيفي و از نوع هم‌بستگي بود. جامعه مورد مطالعه، كاركنان فرماندهي انتظامي استان چهارمحال و بختياري بوده است كه براي تعيين حجم نمونه بر اساس جدول گرجسي مورگان تعداد 113 نفر به‌صورت تصادفي طبقه‌اي انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گيري در اين پژوهش شامل سه پرسش‌نامه خودكارآمدي شرر و همكاران (1982)، سخت‌رويي كوباسا و همكاران (1979)، تاب‌آوري كانر و ديويدسون (2003)، بوده است كه روايي و پايايي ابزار با استفاده از آلفاي كرونباخ مورد تأييد قرار گرفت. يافته‌ها: تحليل رگرسيون و بررسي ضرايب هم‌بستگي نشان داد كه سخت‌رويي با خودكارآمدي رابطه مثبت و معناداري دارد. متغير سخت‌رويي با تاب‌آوري رابطه مثبت و معني‌دار دارد. بين تاب‌آوري و خودكارآمدي كاركنان رابطه مثبت و معني‌داري وجود دارد. نتيجه‌گيري: سخت‌رويي كاركنان نيروي انتظامي مي‌تواند با خودكارآمدي آنها رابطه داشته باشد و ابعاد تاب‌آوري نيز مي‌تواند در اين رابطه نقش واسطه‌اي ايفا كند. متغير تاب‌آوري در ارتباط بين متغير برون‌زاي سخت‌رويي با متغير درون‌زاي كارآمدي نقش واسطه‌گري دارد و تاب‌آوري به‌طور غير مستقيم بر خودكارآمدي تأثيرگذار است.