بهينه‌سازي زمان سيستم امدادرساني در شرايط مخاطره با تقسيم وظايف بين مراكز و درنظرگيري ظرفيت حداكثري ناوگان (مطالعۀ موردي: شهر قزوين)

جلوگيري از تبديل مخاطرات طبيعي به فجايع انساني مستلزم ارتقاي توان مديريتي و برنامه‌ريزي‌هاي مديريت مخاطره است. بنابراين در روند خدمت‌رساني در چنين حوادثي، ثانيه‌ها و دقايق اهميت بسزايي در نجات انسان‌ دارند. به‌همين منظور، برنامه‌ريزي براي استفاده بهينه از زمان در دسترس سيستم امدادرساني در اين موارد، به افزايش توان عملياتي سيستم پشتيبان، امدادرساني در كمترين زمان ممكن و نيز تخصيص صحيح منابع به افراد نيازمند منجر خواهد شد. در اين زمينه، پژوهش حاضر سعي دارد با ارائه مدلي به‌منظور تقسيم وظايف امدادرساني مناطق مختلف يك شهر، بين بيمارستان‌ها و مراكز امدادرساني، و با درنظرگيري ناوگان‌هاي امدادي تخصيص‌يافته به آنها براي امدادرساني، و نيز به‌كارگيري فواصل واقعي مناطق مختلف شهر قزوين از اين مراكز، به بهينه‌سازي زمان لازم براي انتقال مجروحان در شرايط مخاطره به بيمارستان‌ها، در يك زنجيره تأمين سه‌مرحله‌اي بپردازد و براي تحقق اهداف مورد نظر، ظرفيت ناوگان امدادرساني را نيز در مسئله لحاظ كند. ازآنجا كه يافتن جواب بهينه در زمان معقول، براي مسئله با استفاده از روش‌هاي دقيق ناممكن است، در اين مقاله براي حل، از يك الگوريتم ژنتيك پويا داراي كروموزوم‌هايي با ساختار متغير استفاده مي‌شود. همچنين به‌منظور بررسي صحت نتايج به‌دست‌آمده از اين مدل، نتايج با جواب‌هاي روش جست‌وجوي تصادفي مقايسه شد. نتايج، نشان از برتري مدل ارائه‌شده دارد و بيانگر كاهش ميانگين جواب‌ها در مواردي نظير افزايش تعداد وسايل امدادي و ظرفيت آنها و كاهش زمان امدادرساني اوليه و نيز افزايش ميانگين جواب‌ها با افزايش تعداد مجروحان است.