مكان‌گزيني جهات مناسب توسعۀ شهري كامياران با رويكرد مخاطره‌شناسي مبتني بر اعمال مناطق ممنوع ژئومورفولوژيكي

فعاليت‌هاي بدون برنامۀ انسان در محيط، مخاطرات و خسارات مختلفي در پي دارد كه هركدام از اين مخاطرات، جنبه‌هاي اجتماعي متعددي دارند كه مي‌توان آثار و عواقب فاجعه‌آميز آنها را به‌كمك برنامه‌ريزي‌هاي قبلي و آمادگي براي اقدامات اضطراري كاهش داد. پژوهش حاضر توسعۀ شهري كامياران را با رويكرد محيطي و مخاطره‌شناسي مبتني بر اعمال مناطق ممنوع ژئومورفولوژيكي بررسي مي‌كند. با اين هدف و در رويكردي سيستمي، متغيرهاي محيطي شامل پارامترهاي زمين‌شناسي (ليتولوژي و گسل)، پارامترهاي مورفولوژيك (شيب، جهت شيب و ارتفاع)، پارامترهاي هيدرومورفولوژيك (رودخانه) و پارامترهاي انساني (كاربري اراضي و فاصله از نقاط شهري و جمعيتي) در محدودۀ مطالعاتي بررسي شده و برمبناي استانداردهاي موجود و نيز شرايط منطقۀ مطالعاتي، مناطق ممنوع مشخص شدند. در مرحلۀ بعد، نواحي و پهنه‌هاي باقي‌ماندۀ محدودۀ مطالعاتي با استفاده از مدل‌هاي منطق فازي و ANP به رده‌هاي مناسب و بسيار مناسب طبقه‌بندي شدند. نتايج نشان داد كه 4/61 كيلومتر مربع معادل 5/37 درصد از محدودۀ مطالعاتي با توجه به استانداردها و شرايط موجود، منطقۀ ممنوع است كه اغلب منطبق بر قسمت‌هاي شمالي و شمال شرقي كامياران است. از كل مساحت مورد بررسي نيز 5/26 درصد در پهنۀ مناطق بسيار مناسب قرار دارد كه بيشتر در قسمت جنوب غربي قرار دارد و بنابراين با توجه به مساحت كنوني شهر كامياران، قسمت جنوب غربي پهنۀ شهري، فضاي بهينۀ توسعه را براي چند سال آينده مبتني بر حركت در مسير كم‌خطر در اختيار دارد. به‌عنوان نتيجۀ نهايي مي‌توان گفت كه پژوهش حاضر مبتني بر اعمال مناطق ممنوع و نگرش سيستمي آن زمينه‌اي براي مديريت فضايي كاراي توسعه‌هاي سكونتگاهي و به‌ويژه شهري و پيراشهري است.