در جست وجوي مفهوم دستور آموزشي در آموزش زبان دوم؛ مطالعه اي تاريخي و روش شناختي

در 40 سال گذشته اختلاف نظرها و مناقشه هاي بسياري پيرامون آموزش دستور در برنامه هاي آموزش زبان دوم و جايگاه آن در برنامه زبان آموزي رخ داده، بويژه طرح ديدگاه هاي زبان شناسي بر آموزش دستور تاثير بسزايي گذاشته است. برخي رويكردها دستور را هسته مركزي آموزش زبان دوم به شمار آورده و برخي آن را مهم ترين مانع پيشرفت در آموزش زبان دوم دانسته اند. پژوهش حاضر با مروري فشرده و انتقادي بر آراي برخي متخصصان اين حوزه، زمينه هاي پيدايش دستور آموزشي و سير شكل گيري و تكامل اين اصطلاح را بررسي مي نمايد. در اين بررسي به مهم ترين ويژگي هاي دستور آموزشي ازجمله همراهي صورت، معنا و كاربرد، پيكره بنيادي، توجه به بازخورد، زبان آموزمحوري و تركيب روش هاي آموزش صريح و ضمني اشاره شده است. اين مطالعه نشان مي دهد كه پيوستار آموزش دستور در زبان دوم از تمركز افراطي بر آموزش دستور به سمت حذف دستور حركت كرد و در ادامه براساس پژوهش هاي تجربي فراوان، به تمركز منطقي بر آموزش دستور بازگشت، تمركزي كه از آن به عنوان دستور آموزشي ياد مي شود. امروزه، دستور آموزشي به اعتبار مخاطب خاص، روش تدريس متفاوت و انطباق با برنامه درسي و رويكردهاي آموزش زبان دوم، گونه مستقلي از دستور به شمار مي آيد.