نقش ميانجي‌گر عزت نفس در رابطه بين چشم‌انداز زمان و كيفيت زندگي

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين نقش ميانجي‌گر عزت نفس در رابطه بين چشم‌انداز زمان و كيفيت زندگي دانشجويان بود. روش: روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري شامل تمامي دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد شهر قدس در سال تحصيلي 95-1394 به‌تعداد 35000 نفر بود. به‌روش نمونه‌برداري چندمرحله‌اي 251 نفر از ميان دانشجويان رشته برق و كامپيوتر دانشكده فني و مهندسي و دانشجويان رشته مديريت و زبان دانشكده علوم انساني انتخاب شد. ابزارهاي پژوهش شامل نسخه كوتاه پرسشنامه سازمان بهداشت جهاني ۱۹۹۶؛ سياهه چشم‌انداز زمان زيمباردو و بويد (1999) و عزت نفس آيزنك ۱۹۷۶ بود. داده‌ها از طريق روش الگويابي معادله‌هاي ساختاري تحليل شد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه عزت نفس اثر ابعاد چشم‌انداز زمان گذشته منفي (180/0=β، 001/0=P) و چشم‌انداز زمان حال قضا و قدري (088/0=β، 042/0=P) بر كيفيت زندگي را به‌صورت منفي و اثر ابعاد گذشته مثبت چشم‌انداز زمان (156/0=β، 001/0=P) و آينده چشم‌انداز زمان (134/0=β، 001/0=P) را بر كيفيت زندگي به‌صورت مثبت ميانجي‌گري مي‌كند. نتيجه‌گيري: پيشنهاد مي‌شود دست اندركاران با تدوين برنامه هايي به والدين آموزش دهند كه به اولويت‌بندي فرزندان خود در انتخاب چشم‌انداز زمان به‌ويژه چشم‌اندازهاي متعادل‌تر و همين‌طور برنامه‌ريزي‌ها، هدف‌بندي‌ها و عزت نفس آن‌ها توجه ‌كنند.