اثربخشي فرزندپروري مثبت و ذهن‌آگاهي بر رابطه مادر-فرزند سالم و رابطه همشيران در خانواده‌هاي داراي كودك دچار كاستي توجه/فزون‌كنشي

هدف: هدف پژوهش تعيين ميزان تأثير آموزش فرزندپروري مثبت در مقايسه با ذهن‌آگاهي بر رابطه مادرفرزند سالم و رابطه همشيران در خانواده‌هاي داراي فرزند دچار اختلال كاستي توجه/ فزون‌كنشي بود. روش: روش پژوهش نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري و جامعه آماري شامل 68 مادر داراي فرزند دچار اختلال كاستي توجه/فزون‌كنشي مراجعه كننده به مراكز مشاوره طراوت، رايان و مهرآوران در شهر اهواز از مهر 1393 تا تير 1394 بود. 51 مادر بر اساس ملاك‌هاي پژوهش انتخاب و به شكل تصادفي در دو گروه آزمايش و يك گروه گواه جايگزين شدند. گروه‌هاي آزمايش 8 جلسه 120 دقيقه‌اي، آموزش مهارت‌هاي فرزندپروري ساندرز 1999 و ذهن‌آگاهي چاسكالون 2011 را دريافت و هر سه گروه قبل و پايان آموزش و در مرحله پيگيري مقياس رابطه والدفرزند پيانتا، 1994 و پرسشنامه رابطه همشيران فرمن و برمستر، 1985 را تكميل كردند. براي تحليل داده‌ها از روش تحليل واريانس چندمتغيري استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد دو مداخله فرزندپروري (87/31=F،008/0=P) و ذهن‌آگاهي (87/15=F،04/0=P) بر كيفيت رابطه مادرفرزند اثر دارند، اما تأثير برنامه فرزندپروري مثبت بيش‌تر (16=F، 011/0=P) و از نظر تأثير بر رابطه بين همشيران نيز، تنها مداخله فرزندپروري مثبت مؤثر است (07/20=F، 002/0=P)؛ و اين تأثيرها در مرحله پيگيري هم‌چنان پايدار مانده است. نتيجه‌گيري: از آنجا كه مداخله خانواده محور فرزندپروري مثبت، سيستم خانواده و تعاملات موجود در آن را به‌شيوه‌اي مستقيم در كانون توجه قرار مي‌دهد، مي توان آن را نسبت به مداخله فرد محور ذهن‌آگاهي روش مؤثرتري براي ارتقاي ارتباط‌هاي آسيب‌ديده در خانواده‌هاي داراي فرزند دچار اختلال كاستي توجه/ فزون‌كنشي به شمار آ ورد.