مقايسه اثربخشي درمان گروهي بين ‌فردي روان ‌پويشي و هيجان‌ محور بر سبك دلبستگي نوجوانان دختر

هدف: هدف پژوهش تعيين ميزان اثربخشي مداخله‌ گروهي بين‌فردي روان‌پويشي در مقايسه با هيجان‌محور بر سبك دلبستگي ناايمن دختران نوجوان بود. روش: روش پژوهش ­آزمايشي با گروه گواه و طرح پيش‌آزمون، پس‌آزمون و پيگيري و جامعه آماري 27641 نوجوان دختر 17-15 ساله در 82 مدرسه متوسطه دوم شهر شيراز در سال تحصيلي 96-1395 بود. به‌روش نمونه گيري تصادفي خوشه‌اي، نواحي 1 و 3 آموزش و پرورش انتخاب و از ميان دبيرستان هاي نواحي مذكور، 7 دبيرستان به نام توحيد، نجابت، گراشي، الگونه، ياس، الزهرا و سروش انتخاب شد. سپس 45 نوجوان كه بر اساس مقياس سبك‌هاي دلبستگي كولينز و ريد 1994 داراي بيش‌ترين نمره در سبك دلبستگي ناايمن اجتنابي يا دوسوگرا بودند، متمايز شدند و بر اساس ملاك‌هاي پژوهش، به‌تصادف در سه گروه قرار گرفتند. درمان بين‌فردي روان‌پويشي گروهي تسكا، ميكائيل و هويت (2005) طي 16 جلسه 90 دقيقه‌اي، و درمان هيجان‌محور گروهي رابينسون، مككاگ و ويسل (2014) طي 8 جلسه 90 دقيقه‌اي، هفته‌اي يك‌بار، در مورد گروه‌هاي آزمايشي اجرا شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تحليل واريانس با اندازه‌گيري مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد هر دو مداخله بر دلبستگي اجتنابي (p=0/001, F=69/86) و دوسوگرا (p=0/001, F=52/31) اثر دارند، و تفاوت معني‌داري ميان اثربخشي آن‌ها مشاهده نمي‌شود. اين اثربخشي در مرحله پيگيري 3 ماهه پايدار، اما تأثير مداخله روان‌پويشي بر دلبستگي اجتنابي پايدارتر بود. نتيجه‌گيري: از آن‌جايي‌كه درمان بين‌فردي روان‌پويشي با تأثير بر الگوهاي معيوب ارتباطي و درمان هيجان‌محور از طريق تنظيم الگوي پردازش هيجاني، عملكرد بين‌فردي را ارتقاء مي‌دهند، مي‌توان از آن‌ها به‌عنوان روش‌هاي مداخله‌اي مؤثر براي حل مشكلات ناشي از دلبستگي ناايمن در نوجوانان دختر استفاده كرد.