اثربخشي رواندرماني مثبت نگر به شيوه گروهي بر سازگاري اجتماعي، عاطفي و آموزشي دانش‌آموزان پسر ناسازگار متوسطه اول

هدف: هدف پژوهش تعيين اثربخشي رواندرماني مثبت نگر گروهي بر سازگاري دانش‌آموزان پسر ناسازگار متوسطه اول بود. روش: روش پژوهش شبه آزمايشي با گروه گواه، پيش آزمون، پس آزمون، پيگيري 3 ماهه و جامعه آماري شامل 240 دانش‌آموز پسر پايه هفتم، هشتم و نهم، دوره متوسطه اول، مدرسه آيت ‌الله خامنه‌اي ، شهرستان فريمان خراسان رضوي در سال تحصيلي 97- 1396 بود. با استفاده از روش نمونه‌گيري هدفمند، از ميان 5 مدرسه پسرانه شهرستان كه داراي بيشترين دانش‌آموزان ناسازگار بود؛ 1 مدرسه به‌ تصادف انتخاب و 50 دانش‌آموز كه نمره‌هاي بالايي در ناسازگاري داشتند؛ انتخاب و به شكل تصادفي در گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند و بعد از ريزش نمونه‌ها 17 نفر در گروه گواه و 17 نفر در گروه آزمايش باقي ماندند. ابزارهاي گردآوري داده‌ها، پرسشنامه سازگاري دانش‌آموزان دبيرستاني سينها و سينگ 1993 و برنامه درماني روان‌شناسي مثبت‌گراي مگيارموئي، 2009 بود كه در 10 جلسه 60 دقيقه‌اي، هفته‌اي يكبار در مورد گروه آزمايش اجرا و داده‌ها با استفاده از تحليل واريانس مختلط با اندازه‌گيري مكرر تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه رواندرماني مثبت نگر گروهي بر سازگاري كل (F= 19.60, P= 0.01)، سازگاري آموزشي (F= 8.04, P= 0.01)، سازگاري اجتماعي (F= 7.55 P= 0.00) و سازگاري عاطفي (F= 3.76, P= 0.05) اثر داشته و اين اثر در مرحله پيگيري پايدار مانده است. نتيجه‌گيري: از آنجا كه رواندرماني مثبت نگر باعث شناخت توانايي‌هاي خود و ديگران، مديريت هيجان‌هاي منفي و افزايش رضايت اطرافيان از دانش آموز و در نتيجه كاهش ناسازگاري آن ها مي‌شود؛ بنابراين مي‌توان از آن به عنوان روش مداخله اي مؤثري براي كاهش ناسازگاري كودكان و نوجوانان در مدارس استفاده كرد.