اثربخشي دارو درمانگري، پسخوراند عصبي و درمان تركيبي بر فراخناي حافظه كودكان دچار نارسايي توجه و فزون كنشي

هدف: هدف پژوهش تعيين اثربخشي دارو درمانگري در مقايسه با پسخوراند عصبي و درمان تركيبي بر فراخناي حافظه كودكان دچار نارسايي توجه و فزون كنشي بود. روش: روش پژوهش شبه آزمايشي با گروه گواه و طرح پيش آزمون، پس آزمون، پيگيري سه ماهه و جامعه آماري 118 نفر از كودكان 6 تا 11 ساله داراي اختلال نارسايي توجه/فزون كنشي بود كه در زمستان سال 1396 به مركز مشاوره شاهد و ايثارگر جنوب شرق تهران مراجعه كرده بودند. از اين جامعه 80 كودك كه در آزمون فراخناي حافظه هوش نسخه چهار وكسلر كودكان 2003، يك نمره انحراف معيار پايين تر از ميانگين برابر با 7.30 را كسب كرده بودند و ملاك هاي ورود به پژوهش را داشتند؛ به‌صورت در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفي، در سه گروه آزمايش و يك گروه گواه كاربندي شدند. گروه هاي آزمايشي در 25 جلسه 40 دقيقه اي هر هفته دو جلسه تحت مداخله هاي دارو درمانگري با قرص ريتالين، برنامه پسخوراند عصبي لوبار (2013) و درمان تركيبي قرار گرفتند. يافته ها: نتايج نشان داد كه مداخله هاي دارو درمانگري (F= 23.50, P= 0.001)، پسخوراند عصبي (F= 30.20, P= 0.001) و درمان تركيبي (F= 42, P= 0.001) فراخناي حافظه كودكان دچار نارسايي توجه/فزون كنشي را افزايش داده اند و مقايسه درمان ها نشان داد كه درمان تركيبي تأثير بيشتري نسبت به دو درمان ديگر دارد و اين تأثير در هر سه روش درماني در مرحله پيگيري پايدار مانده است. نتيجه گيري: از آنجا كه درمان تركيبي منجر به افزايش فراخناي حافظه كودكان مي شود و از سوي ديگر هم شامل دارو درمانگري و هم پسخوراند عصبي است؛ از اين رو، مي توان آن را روش مؤثرتري نسبت به دو درمان ديگر در افزايش فراخناي حافظه كودكان دچار نارسايي توجه/فزون كنشي به شمار آورد.