شناسايي و سطح‌بندي موانع ارتقاي مديريتي زنان در نظام آموزش و پرورش مبتني بر مدل‌سازي ساختاري تفسيري

هدف پژوهش حاضر شناسايي و سطح‏بندي موانع ارتقاي مديريتي زنان در نظام آموزش و پرورش است. روش پژوهش، مطالعه موردي است و به منظور تجزيه و تحليل داده‌ها از تكنيك مدل‌سازي ساختاري تفسيري براي سطح‏بندي موانع و دسته‏بندي آن‌ها استفاده شد. جامعه آماري پژوهش را اعضاي هيئت‌علمي دانشگاه‏ها تشكيل مي‏‏دهند كه از بين آن‌ها 13 نفر به‌عنوان نمونه پژوهش به شيوه هدفمند انتخاب شدند. ابزار گرد‏آوري داده‏ها پرسش‌نامه خود‏تعاملي محقق‏ساخته بود. به منظور سنجش و ارزيابي روايي پرسش‌نامه از ملاك روايي محتوايي استفاده شد. بدين صورت كه پرسش‌نامه در ابتدا از سوي متخصصان حوزه زنان بررسي و پس از اصلاحات عوامل نهايي تدوين شد. نتايج پژوهش نشان داد كه 10 عامل به‌عنوان موانع نهايي مؤثر بر عدم ارتقاي مديريتي زنان در نظام آموزش و پرورش به حساب مي‏آيند. همچنين، تحليل حاصل از داده‌ها به سطح‏بندي مدل به 8 سطح منجر شد. سطح هشتم مدل شامل هنجارهاي مبتني بر سنت‏گرايي‌اند. سطح هفتم شامل غلبه فرهنگ مردسالاري و نگرش كليشه‏اي به مديريت زنان است. تبعيض‏هاي جنسيتي نانوشته به‌عنوان سطح ششم مدل به حساب مي‏آيد. عامل‏هاي نپذيرفتن مديريت زنان از سوي كاركنان و همچنين ناتواني زنان در برخورد قهر‏آميز و ريسك‏ناپذيري مشتركاً به‌منزله سطح پنجم مدل به حساب مي‏آيند. نداشتن خودباوري و اعتمادبه‌نفس زنان به‌منزله سطح چهارم مدل و تعارض شغلي با وظايف خانوادگي نيز به‌منزله سطح سوم مدل به‌دست آمد. همچنين، عامل‏هاي نپذيرفتن مسئوليت مديريتي از سوي زنان به‌منزله سطح دوم و عدم شايسته‏گزيني به‌منزله سطح اول است.