بررسي تطبيقي داستان «جاناتان مرغ دريايي» و داستان مرغان در منطق الطير بر مبناي نظريه انتخاب گلسر

A Comparative Study of the Narrative of “Jonathan Livingston Seagull” and the Story of the Birds in Manteq-Al-Tair, Based on the Glaser’s Choice Theory

تئوري انتخاب به تبيين رفتارهاي انسان با تاكيد بر مسئوليت پذيري در برآوردن نيازهاي اساسي مي پردازد. هدف مقاله حاضر، كاربست اين رويكرد روانشناسي، در بررسي تطبيقي داستان هاي رمزي است. جاناتان، مرغ دريايي، نوشته ريچارد باخ (1936) و نيز منطق الطير عطار، بازگوكننده يكي از والاترين دغدغه هاي بشري، يعني «حقيقت جويي» است. مقاله حاضر، به شيوه توصيفي- تحليلي نشان مي دهد كه اين آثار از نظر كاربرد مفاهيم نمادين، وجوه اشتراك دارند. درون مايه آن ها به رغم تمايز در ساختار، تعارض ميان داشته ها و خواسته هاي آدمي را بازمي نماياند. ميل به كشف گوهر وجودي در سايه هدايتگري راهنما بيانگر تلاش آدمي براي برآوردن نياز به آزادي و حق ارزشمندي است. عطار در وادي دوم، به ضرورت عشق در سلوك مي پردازد؛ ولي ريچارد باخ، در آخرين آموزه ها اهميت اين نياز اساسي را بازگو مي كند. تفاوت ديگر در ميزان بازنمايي انگيزه هاي دروني شخصيت هاست. داستان ريچارد باخ، به دليل بهره گيري بيشتر از توصيف و طرح گفت وگوهاي دروني قابليت بيشتري براي خوانش گلسري دارد.

Choice theory addresses human behavior by emphasizing accountability in meeting basic needs. The purpose of this paper is to apply this psychological approach to the comparative study of symbolic stories. “Jonathan Livingston Seagull” by Richard Bach (1936) and Manteq-Al-Tair by Attar reveal one of the highest humanitarian concerns, the truth. The present paper, using a descriptive-analytical method, shows that these works share the same aspects of symbolic concepts. Their theme, in spite of the distinction in structure, is the conflict between humans’ possessions and demands. The desire to discover the existential essence under the guidance of guide is an attempt to satisfy the need for freedom and a sense of value. Attar, in the second valley, deals with the necessity of love in conduct, but Bach, in his last words, recounts the importance of this essential need. Another difference in the rate of representation is the intrinsic motives of characters. The narrative of Richard Bach, due to the greater use of the description and the design of the internal dialogue, has a greater ability to be read based on Glaser’s theory.