بررسي نقش همخوان ها در آفرينش فضاي حزن و گريه (مقايسه اشعار اخوان ثالث با شاملو)

No Title,No Abstract

در اشعار كلاسيك فارسي، بيش از همه، وزن هاي عروضي بودند كه سبب تهييج عواطف شده و احساسات خواننده را برمي انگيختند و او را در فضاي مورد نظر قرار مي دادند و بدين گونه، تصوير و خيال را برجسته مي كردند. ولي در شعر معاصر به ويژه شعر نيمايي، با دخل و تصرف در وزن هاي عروضي، از طريق موسيقي دروني حاصل از تركيب، تكرار و نحوه پراكندگي آواهاست كه القاي احساسات و فضا، صورت مي گيرد؛ زيرا هر آوا با طنين خاص خود و بسته به واجگاه و نحوه توليدش در اندام هاي گفتار، تاثير رواني و موسيقايي ويژه اي بر خواننده مي گذارد و احساس و در نتيجه فضاي خاصي را تداعي مي كند. تسلط مهدي اخوان ثالث بر زبان فارسي و تلفيق واژه هاي كهن، امروزي و محاوره در آثارش و قافيه انديشي او، اشعار وي را نمونه خوب و متمايزي براي بررسي تاثير آواها و موسيقي آن ها در آفرينش فضا، بدل نموده است. در اين مقاله نقش همخوان ها در آفرينش فضاي شعري آثار نيمايي اين شاعر برجسته بررسي شده است. همچنين براي تبيين بيش تر مطلب، مقايسه اي با همخوان هاي موثر در فضاسازي اشعار شاملو نيز به عمل آمده است.