مصاديق زيبايي شناسي در عرفان عطار و مولوي

No tille,No Abstract

سابقه زيبايي شناسي را بايد در ميان اقوام كهن و باستاني جست وجو كرد نخستين گام ها را در اين مسير تمدن هاي ايران، هند و يوناني برداشته اند و دستاوردهاي خوبي را به يادگار گذاشته اند. مكتب زيبايي پرستي در عرفان ايراني اسلامي با استفاده از دستاوردهاي حكمت يوناني و اشراق شرقي و به ويژه با بهره گيري از حكمت ايران باستان در قرون نخستين اسلامي شكل گرفته و با استفاده از تعاليم قرآني به مكتب بزرگي در عرفان اسلامي تبديل شده است. البته بزرگان اين مكتب همگي ايراني بوده اند. عرفاي بزرگي همچون مولانا جلال الدين رومي و عطار نيشابوري كه همواره عشق به جمال پرستي و زيبايي شناسي در آثار عرفاني آن ها موج مي زند. عطار نيشابوري نيز معتقد بر انعكاس جمال حق در ساير مخلوقات است؛ به خصوص معشوق زميني كه در داستان شيخ و دختر ترسا در «منطق الطير» آمده است. در اين مقاله كوشش شده است تا با نگاهي بر آثار و انديشه هاي عرفاني عطار و مولانا درباره مفهوم زيبايي و زيبايي شناسي در عرفان اسلامي مطالبي ارائه گردد.