بررسي تطبيقي عشق مجازي در اشعار حسين منزوي و نزار قباني

No tille,No Abstract

عشق يكي از مقوله هاي پرتكرار و پرطرفدار در محدوده علايق و احساسات انساني و خصوصا در قلمرو زبان مكتوب بشري است. هر كسي از ظن خود و از ني خويش عشق را مي سرايد.گرچه از دو دريچه عشق حقيقي و مجازي به عشق نگريسته شده است و عشق مجازي صرفا در هيات معشوقي زميني رويت شده، لكن گاهي عشق حقيقي در پيكره معشوق زميني تجلي مي يابد از قبيل عشق فرزند به مادر يا بالعكس. عشق مجازي در چارچوب عشق زميني و معشوقه زيبارو خلاصه نمي شود، بلكه به موضوعات عميق تري چون عشق به آزادي، وطن و فرزند و... گسترش مي يابد. نزار قباني و منزوي شاعران عاشقانه سرايي بودند صاحب سبك، كه توانسته اند ادبيات كلاسيك را به ادبيات معاصر پيوند بزنند. هر دو شاعر در پي ايجاد زبان جديدي براي بيان عشق هستند و عشق را امري مقدس مي دانند. نگاه نزار قباني به زن ارتباط نزديكي با موضوع سياست، وطن و آزادي دارد و سعي در متعالي كردن ارزش هاي انساني زن دارد. زن در اشعار وي مصداق معيني ندارد و منظور او عموم زنان عرب است ولي در شعر منزوي از زني مشخص سخن گفته مي شود. هر دو جوهره اصلي اشعار خود را از مادر مي دانند و اشعار زيبايي در وصف مادر، پدر، همسر و فرزند سروده اند.