اتباع در سبك خراساني و اصفهاني

No tille,No Abstract

در زبان فارسي چه در نظم و چه در نثر و همچنين در زبان محاوره اتباع بسيار به كار مي رود. اينكه بكار بردن اينگونه تركيب ها از چه زماني در آثار كتبي و شفاهي ايرانيان آغاز شده است، هنوز مشخص نيست. مطالعات پيشين فقط نمونه هايي از كاربرد اين نوع تركيب را در آثار گذشتگان ارائه كرده اند. با توجه به سير اتباع در دوره هاي مختلف و كاربرد آن در زبان شاعران و نويسندگان سبك هاي متفاوت، مي توان گفت كه اتباع درآغاز با شكل كنوني آن كه «اسم مهمل» نيز ناميده مي شود، تفاوت دارد. غير از بعضي تركيب ها كه از ابتدا بي معني و يا مهمل بوده است، مانند «شكست و مكست» در ديوان رودكي، كه واژه تابع كاملا بي معني است و رودكي فقط يك بار آن را به كار برده، اكثر تركيب ها هدفدار و با معني انتخاب مي شده است. در اين تحقيق براي دستيابي به سير بكارگيري اتباع و نحوه آغاز آن و چگونگي تبديل آن به اسم مهمل، آثار شاعران و نويسندگان معروف دوره خراساني و اصفهاني مطالعه و اتباع در آن ها بررسي گرديده است. يافته هاي اين تحقيق از بكارگيري اسم مهمل يا تابع براي ايجاز در كلام حمايت مي كند.