روابط ايران و آلمان غربي در دوره محمدرضا شاه پهلوي و تاثيرات اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي آن بر استان بوشهر (مطالعه موردي نيروگاه اتمي بوشهر)

پس از پايان جنگ دوم جهاني، محمدرضا شاه پهلوي (1980م/1359 1919م/1298) براي توسعه اقتصادي و اجتماعي ايران طبق برنامه پنجم توسعه اقتصادي كشور(1978م/1357 1973م/1352)، به سوي كشورهايي غير از شوروي و آمريكا گرايش پيدا كرد. در اين ارتباط، يكي از طرف هاي روابط خارجي با ايران، بازار مشترك اروپا بود. مهم ترين و شاخص ترين اين كشورها، آلمان غربي بود كه از سوي دولتمردان آن كشور، ايران به عنوان كشوري پرسود براي سرمايه گذاري مورد توجه قرار گرفت. در سال 1353/1974م، مهم ترين قرارداد اقتصادي بين ايران و آلمان تحت عنوان قرارداد خريد دو نيروگاه اتمي امضا شد. اين پروژه كه به عنوان يكي از پرسروصداترين طرح صنعتي آلمان در ايران بود، بعدها داراي اهميت خاص در بعد سياسي و بين المللي گرديد. هدف اين مقاله، بررسي تاثيرات حضور مهندسان و تكنسين هاي آلماني شاغل در نيروگاه اتمي بوشهر بر وضعيت اقتصادي، فرهنگي و اجتماعي استان بوشهر عموما و شهر بوشهر خصوصا مي باشد. روش تحقيق در اين مقاله، توصيفي تحليلي و با استفاده از منابع كتابخانه اي و مصاحبه است. به دليل اينكه پروژه نيروگاه اتمي بوشهر، بعد از انقلاب اسلامي جنبه سياسي و نظامي به خود گرفت و حتي داراي اهميت امنيتي و اطلاعاتي گرديد، در گردآوري منابع موضوع پژوهش، مشكلات بسياري وجود داشت. بر اساس نتايج اين مقاله، با توجه به حجم بالاي بيكاري در استان بوشهر، و از طرف ديگر، عدم وجود صنايع مادر در اين استان، اين پروژه اقتصادي توانست اشتغال زايي مناسب مستقيم و غيرمستقيم ايجاد نمايد. البته در كنار آن نمي توان تاثيرات اجتماعي و فرهنگي حضور آلمان ها مانند حس برتري جويي و تفاخر آن به مردم ايران در كمك هاي فني و علمي، و همچنين، آزاد بودن در نوع پوشش و فعاليت هاي تفريحي آنان در شهر و استاني را كه عقايد مذهبي آن پررنگ بود، انكار كرد.