كليدواژه :
گفتمان , مواجهه گفتماني , آگونيسم , آنتاگونيسم
چكيده فارسي :
هويت، تشخص و مرزبندي هاي گفتماني تنها در تمايز و تفاوتهاي گفتماني است كه شكل ميگيرد. در واقع گفتمانهاي مختلف يك رابطه دوسويه با يكديگر دارند. از سويي در تمايز و تخالف با يكديگر تهديدكننده يكديگر هستند و از سوي ديگر تنها در تمايز و در غيريتسازي با يكديگر است كه متمايز ميشوند؛ لذا هويت بخش يكديگر هستند. در درون فراگفتمان جمهوري اسلامي ايران نيز از ابتداي انقلاب تا كنون گفتمانها و خردهگفتمانهاي متعددي حضور داشتهاند. هدف اين پژوهش مواجهه اين گفتمانها با يكديگر، سنخشناسي مواجهات گفتماني و بررسي تحولات در رقابتها و مواجهات گفتماني است. در اين مسير از روش گفتماني «لاكلا و موفه» استفاده ميشود. در سنخشناسي نيز از نظريه موفه در مورد انواع مواجهات و رقابتهاي گفتماني استفاده شده است. موفه انواع مواجهات را به سه نسخه پساسياسي، آگونيستيك و آنتاگونيستي تقسيمبندي ميكند. يافتههاي مقاله نشان ميدهد كه در ميان گفتمانهاي درون جمهوري اسلامي از دهه شصت تا كنون هر سه نوع مواجهه وجود داشته است كه مواجهه پساسياسي در دهه 60، مواجهه اگونيستيك در دهه 70، و مواجهه آنتاگونيستي در دهه 80 غلبه داشته است.
چكيده لاتين :
Identity, and discursive boundaries are only in the distinction and discursive differences that are formed. In fact, different discourses have a two-way relationship. On the one hand, in differentiation with each other is threatening, and on the other hand, they are distinguished only in the differentiation of each other, and hence the identity of each other. Within the framework of our discussion, the Islamic Republic of Iran has been involved in numerous discourses since the beginning of the revolution. The encounter of these discourses with each other, the typology of discursive encounters, and the study of developments in discourse competitions and objections are the purpose of this research. In this way, the Lacla and Mouffe discourse method is used. In typology, Mouffe's theory has also been used for all types of encounters and discursive competitions. Mufa divides the types of exposures into three versions of post-injury, agonistic, and antagonistic. Using the method and the theory, we find that among the discourses within the Islamic republic from the sixties until now, there have been three types of encounters. With the explanation that the post-communist confrontation in the 1960s, the agostristic encounter in the 1970s, and the antagonistic encounter in the 1980s, has prevailed
