تحليل الگو و سازوكارهاي مصالحه سياسي در ايران پس از انقلاب اسلامي (گذار از خصومت به رقابت)

Analyzing the Patterns and Mechanisms of Political Reconciliation in the Post Islamic Revolution Iran (Transition from Antagonism to Agonism)

در پي انقلاب اسلامي بر فراز گفتمان­ هاي رقيب موجود، نوعي نظام سياسي- اجتماعي منحصر به ­فرد در قالب جمهوري اسلامي ايران شكل گرفت. نظام نوپديد در روندي تدريجي، در بستري از روابط هويت ­سازانه و غير يت­ سازانه شكل گرفته و در سايه هژموني (خرده­) گفتمان­هايي متعدد به پيش مي ­رود. يافتن حد متناسبي از همگرايي، سازش و مصالحه ميان نيروها و خرده ­­گفتمان­هاي موجود و موثر همواره دغدغه ­اي اساسي بوده است؛ چرا كه گفتمان­ها عموما خود را در روابط سلبي و ضديت با گفتمان­ هاي ديگر تعريف كرده و بقا و بسط قدرت خود را در نفي و طرد گفتمان­هاي رقيب مي­دانند. اين شكل از منازعات هزينه هاي سنگيني را به كشور تحميل نموده و مي­ تواند آينده نظام سياسي را با مخاطرات جدي مواجه سازد. اين مقاله با يك نگاه آينده ­نگرانه و آسيب­ شناسانه به ­دنبال پاسخگويي به اين پرسش است كه: گفتمان‌هاي سياسي مسلط در ج.ا.ايران در نتيجه كاربست چه سازوكارها و الگوهايي مي ­توانند با دگرهاي درون و برون گفتماني به مصالحه برسند و آن را در عرصه سياسي- اجتماعي بسط بدهند؟ اين مقاله با ارائه مدل نظري و با تركيب نشانه ­شناسي و ايده مرزهاي دگرسازي در دموكراسي شنتال موفه و ارنستو لاكلا با نظريه مصالحه سياسي كالين مورفي بر اين باور است، سيستم سياسي- اجتماعي ايران پسا انقلابي بايد سطح دگرسازي و ارتباط زنجيره هم­ارزي و منطق تفاوت خود را رقيق­ تر كند تا بستر مناسبي براي به رسميت شناختن گفتمانها توسط يكديگر و گذر از خصومت به ­سوي رويكرد رقابت آميز فراهم گردد.

After the Islamic Revolution, on the existing rival discourses, a unique socio-political system was formulated called the Islamic republic of Iran. The newly emerged system of Iran got shaped and continued on a gradual trend, in a base of identity and other-making relations and in the shade of the hegemony of many (sub)discourses. Finding a proportional level of convergence, compromise and reconciliation between the existing and effective forces and sub-discourses has always been a fundamental concern. Because discourses define themselves in opposition to other discourses and see their survival and power extension in the rejection of rival discourses. This form of conflict has imposed heavy charges on the country and can bring the future of the political system a serious risk. This paper, having a futurist and pathological approach, aims to address this question “which mechanisms and patterns do the dominant political discourses in the I.R. of Iran use to reach reconciliation with internal and external others and extend them to the socio-political area”. This paper proposes a theoretical model and combines the semiotics with the idea of other - making frontiers in Chantal Mouffe and Ernesto Laclau’s democracy and Colleen Murphy’s theory of political reconciliation and believes as far as the level of other-making in the post-revolutionary socio-political system gets thinner, a suitable framework for recognizing discourses by each other and transitioning from Antagonism to Agonism has been provided.