تحليل شيوه هاي مخالف خواني در مقالات شمس از نگاهي ديگر

مقالات شمس، يكي از معتبرترين متون منثور عرفاني است كه بسياري از سخنان نويسنده در آن، حاصل درهم آميختگي و تلاقي امور مختلف در سطوح عيني و ذهني بوده است. در اين متن، همچون بسياري از متون عرفاني ديگر نظام دلالت گشوده است و اين امر، توان كشف و خلق افق ها و تجربه هاي تازه را در زبان، به وجود مي آورد. شمس نيز، در بسياري از موارد، ديدگاه هاي سنتي مبتني بر امور و سطوح معهود را درهم شكسته است و با ديدگاهي متفاوت و چينشي متمايز، كاركردهاي مجازي زبان را به خدمت گرفته است و معناهاي متفاوت تازه اي را خلق كرده است. پس از تحقيق صورت گرفته، مشاهده شد كه نويسنده در نقش سوژه، براي دستيابي به سطحي جديد، گاه در ابتدا، چارچوب باور و يا اعتقاد مرسوم را شكسته است و سپس، با پيوندي كه مابين سطوح انتزاع جديد برقرار كرده است، از مسير پيشين منحرف شده است و با فرايندي انحرافي و خوانشي مخالف، سطح تازه اي از معنا را خلق كرده است. زدوده شدن لايه هاي معنايي رايج در تفسير آيات و احاديث، خلق معيارها و نگرش هاي تازه در باب اعتقادات و باورهاي عوام، وارونگي و تقدس زدايي از امور مقدس از يك سو و تقدس بخشي به اموري منفور يا مهجور و... ، همگي، از ويژگي هاي مخالف خواني در مقالات شمس بوده است. روش تحقيق در پژوهش پيش رو، تحليلي- توصيفي بوده است.