تبيين علي ظرفيت خط‌مشي‌‌هاي عمومي مبتني‌بر هم‌افزايي نهادهاي سياست‌پژوه؛ مطالعه موردي سياست‌هاي منتخب آموزش عالي ايران

سياست‌گذاري يكي از مهم‌ترين جلوه‌ها و نمودهاي حكمراني و راهبري آموزش عالي به‌شمار مي‌آيد. به‌نظر مي‌رسد، وضعيت فعلي سياست‌گذاري آموزش عالي ايران در بيشتر موارد، موجب كاهش ظرفيت خط‌ مشي‌گذاري در اين عرصه شده است. پژوهش حاضر قصد دارد ضمن تبيين علي ظرفيت خط‌ مشي‌هاي عمومي مبتني‌بر هم‌‌افزايي نهادهاي سياست‌پژوه، به مطالعه موردي برخي سياست‌هاي گزينش‌شده آموزش عالي از منظر هم‌‌افزايي در گام تدوين سياست بپردازد. اين پژوهش به‌لحاظ هدف، توسعه‌اي و كاربردي، و به‌لحاظ مبناي داده‌ها، چارچوب فلسفي، و پارادايم آن، داراي طرح پژوهش آميخته است. در مرحله كيفي، ابتدا با انجام مصاحبه‌‌هاي نيمه‌ساختارمند با 15 نفر از خبرگان سياست‌گذاري آموزش عالي ايران و كاربست رويكرد تحليل مضمون، فهرستي از عوامل ارتباطي و تعاملي مؤثر بر كارآمدي و هم‌افزايي فرايند سياست‌پژوهي تهيه شد. با توجه به مرور پيشينه و مباني نظري پژوهش، ظرفيت خط‌مشي به‌عنوان سياست بهينه از منظر عقلانيت درنظر گرفته شد. يافته‌هاي بخش كمي نشان‌دهنده تبيين حدود 40 درصد از تغييرات واريانس متغير ظرفيت خط‌مشي‌ توسط متغير هم‌افزايي نهادهاي سياست‌پژوه بود. بررسي سياست‌هاي گزينش‌شده آموزش عالي نيز نشان‌دهندۀ پايين بودن معنادار هم‌افزايي نهادهاي سياست‌پژوه در مرحله تدوين سياست بوده است.