تبيين الگوي تحليل روان شناختي مكان داستاني

تفسير روان شناسانه ادبي به عنوان يك خوانش معتبر بيشتر به انگيزه هاي رواني خالق اثر مي پردازد و در تحليل روان شناسانه داستان غالبا به شخصيت و تفسير جنبه هاي رواني وي توجه دارد. اما به ديگر عناصر داستان همچون مكان كه عنصري تاثير گذار در سير حوادث داستان و تكامل آن است، پرداخته نمي شود. موضوع اصلي اين پژوهش ارائه ي الگوئي براي خوانش روان شناسانه مكان داستاني است؛ چرا كه مكان هنري داستان، عنصري پويا و زنده است كه هم تاثير گذار و هم تاثير پذير است و هنرمندانه مكان واقعي را بازنمائي مي كند و مي تواند همچون شخصيت مورد تحليل روان شناسانه قرار گيرد. اين مقاله بر آنست تا به روش توصيفي -تحليلي و با تكيه بر رويكرد روان شناسي محيطي كه نگاه خاصي به مكان و انسان دارد و داراي مولفه هائي براي تحليل روان شناسانه مكان مي باشد، به ارائه ي الگوئي جهت تحليل روان شناسانه مكان داستاني بپردازد. نتايج مي گويد كه خوانش روان شناسانه مكان داستاني با استفاده از مولفه هاي روان شناسي محيطي، آن را از يك عنصر ثابت، بي روح و واقع نما به عنصري پويا، هنري و واقع گرا و اثربخش در داستان تغيير مي دهد كه ازجايگاه ارزشمندي در شبكه روابط عناصر روايت برخوردار است.