عنوان مقاله :
تحليل پايگاه اجتماعي نخبگان قدرت سياسي: مطالعۀ موردي اعضاي هيئت دولتهاي هفتم تا دهم
عنوان به زبان ديگر :
An Analysis of Social Status of Political Elites: A Case Study of Seventh to Tenth Cabinet Members
پديد آورندگان :
ساعي، علي دانشگاه تربيت مدرس - گروه جامعه شناسي , حسن پور درودگر، زينب دانشگاه تربيت مدرس , باستاني، سوسن دانشگاه الزهرا - گروه جامعه شناسي
كليدواژه :
پايگاه اجتماعي , نخبگان قدرت سياسي , كابينه دولت , ماهيت طبقاتي دولت , تحليل تطبيقي
چكيده فارسي :
موضوع اين پژوهش، تحليل پايگاه اجتماعي نخبگان قدرت سياسي در دولت هفتم تا دهم است. دستگاه نظري اين پژوهش بر تئوري ماركس و بر رويكرد وبري در تحليل پايگاه اجتماعي استوار است. روش تحقيق، تحليل تطبيقي-توصيفي با استفاده از داده هاي اسنادي است. واحد مشاهده در اين مطالعه اعضاي كابينۀ دولت هاي هفتم تا دهم است. تعداد آنها 168 نفر بوده و از رؤساي جمهور، وزيران، معاونان و رؤساي دفتر رئيس جمهور تشكيل شده است. يافته ها نشان مي دهد كه95.8 درصد اعضاي دولت مرد بوده اند. ميانگين سني اعضاي دولت 48 سال بوده است. خاستگاه سكونتي 86.2 درصد اعضاي دولت شهري است. تهران با 20.2 درصد، اصفهان با 13.1 درصد و يزد با 11 درصد در كل دولت ها بيشترين سهم از توزيع استاني اعضاي دولت را داشته اند. به لحاظ پايگاه اكتسابي، 49.7 درصد اعضاي دولت ها داراي تحصيلات دكتري و 29.9 درصد تحصيلات فوق ليسانس داشته اند. داده ها همچنين نشان مي دهد اعضاي دولت تجربۀ حضور در سطوح عاليِ مديريت كشور را در پيشينۀ شغلي خود داشته اند. بر اساس داده ها، قشر دانشگاهي با 29.8 درصد، نظامي با 25 درصد و روحاني با 18.5 درصد در كابينه حضور داشته اند..
چكيده لاتين :
The aim of this study is to analyze the social status of Iranian political elites of the seventh to the tenth cabinets. The theoretical apparatus stands on Marx's theory and Weber's approach of social status. The research method is the comparative-descriptive analysis, using archival data.The unites of analysis are the members of the seventh to the tenth cabinets. Based on the empirical findings, 95.8% of the cabinet members were male, with a mean age of 48 years. Furthermore, 86.2% of the members were city-dwellers. So far as the provincial distribution is concerned, the members were mostly from Tehran (20.2%), Isfahan (13.1%), and Yazd (11%). Concerning their acquired social status, 49.7% of the cabinet members had Ph.D. degrees, and 29.9% held master degrees. Moreover, the findings show that the members had high managerial positions of the country in their resume. Finally, the data indicates that the cabinet members were 29.8% from the university affiliated members, 25% from the military staff, and 18.5% from the clergymen.
عنوان نشريه :
جامعه شناسي تاريخي