سياست خارجي خاورميانه اي چين در پرتوي نظم نوين جهاني

China's Middle East Foreign Policy in light of the New World Order

اين مقاله در پي بررسي سياست خارجي يكي از سه بازيگر عمده نظم جهاني در حال شكل گيري، يعني چين، در قبال تحولات نوين ژئوپلتيك خاورميانه است. بر اين اساس، اين مقاله در دو سطح تحليل سازماندهي شده است؛ سطح نخست به جايگاه چين در ساختار قدرت سياسي و اقتصادي نظام بين الملل جديد اشاره دارد و سطح دوم، به بررسي پيامدهاي آن بر سمت گيري سياست خارجي چين در قبال تحولات ژئوپلتيك نوين خاورميانه مي پردازد. اين مقاله مدعي است چين با اتخاذ سياست خارجي ميانجي گرايانه در قبال بحرانها و مناقشات خاورميانه سعي دارد تا به عنوان يك نيروي توازن بخش و ايده آل براي برون رفت از بحران هاي منطقه اي ايفاي نقش نمايد و از طريق تعميق روابط اقتصادي با كشورهاي منطقه، حضور سياسي، اقتصادي و نظامي بلند مدت خود را در خاورميانه و به ويژه خليج فارس تضمين نمايد و از اين طريق، از جايگاه مسلط آمريكا در منطقه كاسته و توازن هرچه بيشتر قدرت در عرصه بين المللي را به سود خويش تسهيل نمايد.

This article seeks to examine foreign policy of one of the three major actors in the world order, China, in relation to the new geopolitical developments in the Middle East. Accordingly, this paper is organized at two levels of analysis: the first level refers to China's position in the political and economic power structure of the new international system, and the second level focuses on its implications for China's foreign policy orientation towards new geopolitical developments in the Middle East. The article claims that China, by adopting a mediating foreign policy on Middle East crises and conflicts, is attempting to act as an ideal and balanced force for emerging from regional crises. By expanding economic relations with the countries of the region, political, economic and military presence Guaranteeing its long-term prosperity in the Middle East, and in particular the Persian Gulf, thereby reducing the dominant position of the United States in the region and facilitating the balance of power in the international arena.