نقادي بنيان هاي پژوهش در دوره مدرن از منظر هايدگر

پژوهش هاي متداول دوره مدرن، در حوزه هاي مختلف علوم انساني امروزه به جزء لاينفك علم تبديل شده است. برخي ديدگاه هاي انتقادي كه توسط متفكراني همچون هايدگر ارايه شده است به نقد و ارزيابي اين نگاه مي پردازد. در اين مقاله نگارنده سعي خواهد كرد ضمن تعريف و بيان ويژگي هاي پژوهش مدرن از منظر هيدگر، نقد هاي او را بيان نمايد. هايدگر ضمن برشمردن اشكالات بنيادين نظام هاي پژوهشي موجود، چاره اين مشكلات را در نگاه پديدارشناسانه به علم جستجو مي كند و مدعي است كه بايد در مباني نظام هاي پژوهشي تغييرات جدي به وجود آورد. مقاله حاضر به روش كتابخانه اي سعي دارد اين نقد ها را استخراج كند. نتايج حاصل از اين بررسي را مي توان در تبيين الزامات فلسفي روش هاي پژوهشي به كار گرفته شده در حوزه هاي گوناگون علوم به ويژه علوم انساني و جرح و تعديل آنها، توجه به روش هاي تحقيق پديدارشناسانه و ويژگي ها و كارآمدي هاي آن، بهره گيري سازمان يافته و توسعه گرايانه از روش هاي پژوهشي بومي و توجه و به كارگيري روش هاي پژوهشي با توجه به برنامه هاي كلان ملي ملاحظه نمود كه اين نقد ها براي جامعه ايراني كه به دنبال يافتن نيازمندي هاي بومي خود از بستر پژوهش هاي علمي است، حايز اهميت است.

no abstract