نقدي فلسفي بر روايت كيفيت به مثابه كارآيي در آموزش عالي ايران

مسئله كيفيت آموزش عالي موضوعي است كه ذهن بسياري از صاحب نظران، سياست گذاران و برنامه ريزان را به خود مشغول كرده است. هدف اين مقاله بررسي انتقادي آن روايتي از كيفيت است كه آن را به عنوان كارآيي معرفي مي كند. از اين منظر دانشگاه با كيفيت، نهادي است كه امكان توليد و فروش دانش را در بازار جهاني فراهم سازد. از لحاظ روش شناختي با توجه به ماهيت فلسفي تحقيق در اين مقاله از روش هاي انتقادي و استنتاجي استفاده شده است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد كه كاربرد معيار كارآيي براي سنجش كيفيت همه ساحت هاي آموزش عالي به ويژه ساحت هاي اخلاقي و معنوي روا نيست. چنين تعميم ناروايي نه تنها مقام و موقع انسان را ناديده مي گيرد بلكه ارزش هرگونه تربيت راستين را به سطح انجام فعاليت هاي محدود تقليل مي دهد. از اين رو در اين مقاله تلاش شده است تا به اتكاء به نظريه چند ساحتي ياسپرس از انسان، مفهوم كيفيت و حدود و ثغور آن در آموزش عالي مورد بازانديشي قرار گيرد.

no abstract