تبيين آسيب اجتماعي اعتياد از نگاه قربانيان آن در شهر تهران

Explaining the social harm of addiction from the viewpoint of its victims in Tehran

هدف: اين تحقيق با هدف تبيين آسيب ­اجتماعي اعتياد از نگاه قربانيان آن در شهر تهران انجام شد. روش: تحقيق با استفاده از روش توصيفي- تحليلي انجام و شيوه­ ي گردآوري اطلاعات، مصاحبه عميق با افراد معتاد بود. يافته ­ها: اعتياد به عنوان يك مسئله ­ي اجتماعي در شهر تهران، غالبا در سطح فردي به وقوع مي­ پيوندد. علل و سبب ­هاي اعتياد نه اجتماعي بلكه بيشتر در سطح فرد، خانواده و حلقه دوستان شكل مي ­گيرند. اعتياد در كلانشهر تهران بيشترين پيامدهاي خود را در دو حوزه آسيب ­هاي رفاهي و جرم ­زا به جاي گذاشته و آثار آن كمتر در حوزه آسيب ­هاي ساختاري ظاهر شده ­اند. در زمينه نهادي و سازماني ­، وضعيت فعاليت سمن ­ها از نهادها و سازمانهاي خدمات دهنده­ ي دولتي بهتر بوده و راندمان كاري آن ­ها در همه سطوح پيشگيري و درمان بيشتر و بهتر بوده است. ميزان رضايت نسبي استفاده كنندگان معتاد از خدمات سمن ­ها در شهر تهران بسيار بيشتر از نهادها و سازمان­ هاي دولتي بوده است. راهكار فائق آمدن بر آسيب ­اجتماعي اعتياد، آموزش و اطلاع رساني بيشتر و دقيق­ تر است. نتيجه­ گيري: مسائل اجتماعي مربوط به اعتياد در كلانشهر تهران، بيشتر با شاخص ­هاي سه رويكرد نظري آسيب اجتماعي، كج رفتاري اجتماعي، و تضاد اجتماعي منطبق بوده­ ­اند. با مطالعه مصاديق مطالعاتي اين سه رويكرد در تجارب كشورهاي جهان، مي ­توان راهبردها و راهكارهاي علمي مناسبي براي برون رفت از معضلات اجتماعي اعتياد در كشور و به طور خاص در شهر تهران ارائه كرد.

Objective: The purpose of this study was to determine the social and addictive trauma of addicts in Tehran. Method: The research used descriptive-analytical method and the method of data gathering was in-depth interviews with addicts. Results: Addiction as a social problem in Tehran is often at the individual level and its causes are not social but rather at the individual, family and friends level. Addiction in the metropolis of Tehran has had most of its effects in the areas of welfare and crime and its effects have been less pronounced in the field of structural damage. In the institutional and organizational contexts, the performance of the Semnas has been better than that of the government service organizations and their efficiency at all levels of prevention and treatment has improved. Relative satisfaction of addicted users of Semnan services in Tehran was much higher than governmental agencies and organizations. The solution to overcoming societal trauma of addiction is to educate and inform more accurately. Conclusion: The social problems related to addiction in Tehran metropolis were more in line with the indicators of three theoretical approaches to social harm, social behavioral bias, and social conflict. By studying the case studies of these three approaches in the experiences of countries around the world, one can provide appropriate scientific strategies and strategies for overcoming the social problems of addiction in the country and especially in Tehran.