بررسي فقهي اقتداي به اهل تسنن در حرمين شريفين

در مورد اقتداي به اهل تسنن روايات مختلف و متعدّدي از ناحيه حضرات معصومين: صادر شده است. هر چند عدم صحّت اقتدا در شرايط اوّلي، از روايات و فتاواي فقهاي اماميه برداشت مي شود؛ امّا در شرايط ثانوي؛  اعمّ از خوف يا مدارا، دلالت روايات مختلف و به ظاهر متعارض است. برخي ظاهر در اقتداي حقيقي است و برخي ديگر بر عدم صحّت اقتدا دلالت دارد. به تبع روايات، اقوال فقها نيز متفاوت گشته است. فقهايي چون حضرت امام خميني1  و برخي از فقهاي معاصر، ظهور روايات در اقتداي حقيقي را پذيرفته و روايات دالّ بر عدم صحّت اقتدا را به حكم اوّلي اختصاص داده اند؛ امّا بسياري از فقها چنين حملي را نپذيرفته و روايات ظاهر در اقتداي حقيقي را بر اصل شركت در نماز عامّه حمل نموده و تكرار نماز يا عدم اقتدا و لزوم قرائت را  در نماز جماعت آنان شرط دانسته اند كه با بررسي دقيق روايات به نظر مي رسد صحت اقتداي حقيقي نيز يكي از راهكارهاي حضور در جماعت اهل تسنن است كه به دليل اهداف بالاتري؛ همچون ايجاد همدلي و اتحاد و حفظ آبروي شيعه پذيرفتني است.