بازانديشي نظريۀ فقهي پليدي ذاتي انسانِ زاده شده از رابطۀ نامشروع

زنازاده به باور برخي از فقيهان اماميه با سرشت و طينتي ناپاك آفريده مي‌شود. مستند اين باور، رواياتي چند است. اين روايات بر استنباطِ احكامِ زنازاده از منابعِ فقهي اثر گذاشته‌اند. برخي فقيهان براي توجيه احكامِ تبعيض‌‌آميز در زمينۀ ‌‌ارث، قضاوت، شهادت، مرجعيت، امامت جمعه و جماعتِ انسان زاده‌شده از زنا در كنار ديگر ادله به پليدي ذاتي او هم استناد مي‌نمايند. اين مقاله با رويكردي تحليلي ـ انتقادي و تأكيد بر اشتراك همۀ آدميان در پاكي فطرت در پي نقد نظريۀ‌‌ پليدي ذاتي زنازاده است. مقاله در پي تقويت اين ديدگاه است كه به موجب دلايلي از قرآن مجيد، سنّت و عقل، همۀ ‌‌انسان‌ها از جمله زنازاده، با طينت و سرشتي پاك به دنيا مي‌‌آيند. اين ديدگاه انسان‌‌شناسانه دربارۀ زنازاده، در ترسيم نظام حقوق و تكاليف وي مؤثر است؛ بدين‌‌سان تبعيض‌‌هاي پيش‌‌بيني‌شده براي طفل زاده‌‌شده از رابطۀ نامشروع، تا جايي‌‌كه مستند آن‌ها نظريۀ‌‌ خُبث ذاتي زنازاده است، نيازمند بازانديشي‌اند.